نقش هیدروژل های ابرجاذب در مقابله با تنش خشکی و تنش های غیرزیستی وابسته به آن

تنش خشکی و تنش های حاصل از آن مانند تنش عناصر غذایی و تنش شوری از محدودیت های اصلی تولید محصول و امنیت غذایی در سراسر جهان به شمار می روند که به دلیل تغییرات شدید و سریع آب و هوای جهانی، وقوع آن ها رو به افزایش است. تنش خشکی، با ایجاد تغییرات فیزیولوژیکی مختلف مانند کاهش پتانسیل آب، بسته شدن روزنه، کاهش سرعت فتوسنتزی و .. بدون شک تاثیر زیادی بر رشد و بهره وری محصولات به جا می گذارد. فن آوری های مدرن ذخیره ی آب محدود آبیاری، جزء حیاتی در راستای تضمین تعادل رطوبت مطلوب خاک در ناحیه ریشه می باشند که سبب افزایش راندمان مصرف آب و جلوگیری از کاهش عملکرد محصول و کیفیت آن می شوند. پلیمرهای هیدروژل به عنوان استراتژی نوین صرفه جویی در میزان آب مصرفی و به عنوان ماده ی نگهدارنده آب در مناطق خشک و نیمه خشک و دارای محدودیت منابع آبیاری تکمیلی و شرایط شوری که بر رشد و بهره وری محصولات تاثیر منفی می گذارند، استفاده می شوند. این پلیمرهای آلی قابلیت منحصر به فردی در جذب مقادیر زیاد رطوبت در ساختار فوق العاده جاذب خود، در مدت زمان کوتاهی در تماس با آب آزاد دارند و در نتیجه کارایی مصرف آب و مواد مغذی را با کاهش تبخیر، جلوگیری از نفوذ آب به لایه های عمیق خاک و شستشوی مواد مغذی در اقلیم های خشک و نیمه خشک افزایش می دهند و سبب بهبود توسعه گیاهان گردیده و عملکرد محصول را افزایش می دهند. مطالعات متعددی بر توانایی خوب پلیمرهای هیدروژل در افزایش جذب و احتباس آب و راندمان مصرف آن، که به کاهش اثرات تنش خشکی بر گیاهان، اجزای عملکرد آن ها و در نتیجه افزایش رشد می انجامد توافق نظر داشته اند.

Keywords:

تنش آب , مواد غذایی , هیدروژل , فناوری نوین