تاثیر مالکیت روان شناختی بر حفظ کارکنان با نقش میانجی تعهد و مشارکت کارکنان شرکت مهندسی و توسعه نفت

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر مالکیت روان شناختی بر حفظ کارکنان با نقش میانجی تعهد و مشارکت کارکنان شرکت مهندسی و توسعه نفت است. پژوهش حاضر از نظر هدف؛ توصیفی، از نظر مخاطب؛ کاربردی و از نظر بعد زمان؛ مقطعی است. جامعه آماری مورد پژوهش شامل کلیه کارمندان و کارکنان شرکت مهندسی و توسعه نفت به تعداد ۸۰۴ نفر است که حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران به تعداد ۲۶۰ نفر و به شیوه تصادفی ساده مدنظر قرار گرفت. ابزار پژوهش شامل ۴۰ سوال استاندارد است که روایی آن به شیوه صوری و سازه ای تاییدشده و پایایی آن نیز بر اساس آلفای کرونباخ به مقدار ۸۵/۰ مورد تایید واقع شده است. داده های گردآوری شده بر اساس تحلیل مسیر معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان داد که مالکیت روان شناختی بر تعهد کارکنان با ضریب تاثیر ۰.۸۶، مالکیت روان شناختی بر مشارکت کارکنان با ضریب تاثیر ۰.۷۸، مالکیت روان شناختی بر حفظ کارکنان با ضریب تاثیر ۰.۳۵، تعهد کارکنان بر حفظ کارکنان با ضریب تاثیر ۰.۴۳ و مشارکت کارکنان بر حفظ کارکنان با ضریب تاثیر ۰.۲۹ تاثیر داشته است؛ بنابراین مالکیت روان شناختی بر تعهد کارکنان با ضریب تاثیر ۰.۸۶، بیشترین اثرگذاری و مشارکت کارکنان بر حفظ کارکنان با ضریب تاثیر ۰.۲۹ کمترین تاثیر را داشته است. همچنین نتایج آزمون سوبل نشان داد که مالکیت روان شناختی بر حفظ کارکنان با نقش میانجی تعهد کارکنان شرکت مهندسی و توسعه نفت با مقدار بحرانی ۹.۱۷ و مالکیت روان شناختی بر حفظ کارکنان با نقش میانجی مشارکت کارکنان شرکت مهندسی و توسعه نفت با مقدار بحرانی ۶.۹۰ تاثیر مثبت و معناداری داشته است.

Keywords:

Psychological ownership , Employee retention , Commitment , Engagement. , مالکیت روان شناختی , حفظ کارکنان , تعهد , مشارکت