ارائه سیاست های بهره برداری از روش های اکتساب فناوری در صنایع دفاعی جمهوری اسلامی ایران با استفاده از تحلیل توانمندی – امکان پذیری

زمینه و هدف: برای اکتساب فناوری، روش­های متعددی وجود داشته که هر کدام مزایا و معایب ویژه به خود را دارد؛ پس روش های اکتساب قابل اجرا باید شناسایی شوند. هدف از این مطالعه، تبیین سیاست­های بهره­برداری از روش­های مختلف اکتساب فناوری توسط صنایع دفاعی جمهوری اسلامی ایران و در نتیجه شناسایی مهمترین روش­های اکتساب قابل اجرا است. روش شناسی: این پژوهش از نظر هدف، کاربردی، از نظر روش توصیفی و از نظر رویکرد، آمیخته کیفی – کمی است. در این پژوهش از روش مطالعات کتابخانه­ای و مصاحبه با خبرگان و کارشناسان برای گردآوری داده ها استفاده شد. ابتدا کلیه روش­های ممکن برای اکتساب فناوری از طریق مرور ادبیات شناسایی و سپس با استفاده از نظرات ۲۵ نفر از خبرگان حوزه مدیریت دفاعی، غربال و نهایی شدند. در ادامه بر اساس روش طبقاتی تصادفی، ۹۶ نفر به عنوان حجم نمونه تعیین شد. با استفاده از روش­شناسی مورد استفاده در ماتریس اهمیت - عملکرد، نظرات خبرگان تلفیق شد. سپس قابلیت اجرایی هر روش احصاء و نتایج در ماتریس توانمندی – امکان­پذیری منعکس شدند. یافته ها: بر اساس جایابی روش­های اکتساب در ماتریس توانمندی– امکان پذیری، روش­های کلیدی اکتساب فناوری با قابلیت اجرایی بالا در صنایع دفاعی کشور به ترتیب شامل: تحقیق و توسعه داخلی، آموزش و تحصیل، جذب کارکنان کلیدی، مهندسی معکوس، تحقیق و توسعه مشترک، خرید، قرارداد تحقیق و توسعه، سرمایه­گذاری مشترک، پیمانکاری، ادغام، تملک شرکت، لیسانس و تملک سهام می­شود. برای سایر روش­ها نیز سه سیاست بهبود توانمندی، ذخیره راهبردی و صرف­نظر پیشنهاد شد. نتیجه گیری: هم ماتریس تحلیلی ارائه شده و هم سیاست­های تبیین شده برای بهره­برداری از هر روش اکتساب می­تواند جهت برنامه­ریزی ارتقاء قابلیت­های اکتساب و انتقال فناوری در صنایع دفاعی کشور مورد استفاده قرار گیرد.

ارائه سیاست های بهره برداری از روش های اکتساب فناوری در صنایع دفاعی جمهوری اسلامی ایران با استفاده از تحلیل توانمندی – امکان پذیری Keywords:

مدیریت دفاعی , فناوری دفاعی , اکتساب فناوری , تحلیل توانمندی-امکان پذیری , روش اکتساب