تخصیص پیوسته و مهاجرت تلفیقی پردازنده ها جهت بهبود کارایی در نگاشت برخط شبکه روی تراشه دو بعدی

شبکه روی تراشه ها به عنوان راه حلی جهت بهبود ارتباط بین اجزا شبکه به کار می روند. از آن جایی که یکی از ابعاد طراحی در این شبکه ها مفهوم نگاشت می باشد، لذا در این مقاله مفاهیم و پارامترهای مختلف در نگاشت برخط برای کارهای متعدد در شبکه روی تراشه مورد بررسی قرار گرفته است. در این راستا سه گام ضروری در نگاشت برخط جهت کارهای مختلف در شبکه روی تراشه در نظر گرفته شده است که شامل یافتن اندازه مناسب زیرتوری برای کار ورودی، یافتن جایگاه مناسب زیرتوری در توری جهت تخصیص برخط کار و یافتن محل اصلی در توری است. در ضمن، مدل های موثر قبلی جهت انتخاب ابعاد زیرتوری، MD، MT&MPN، روش های تخصیص پردازنده قبلی، TRB، TCB و روش های مهاجرت پردازنده پیشین مبتنی بر دو مرز ستونی، دو مرز سطری، فشرده سازی چپ-راست محدودشده و فشرده سازی بالا-پایین محدود شده برای توپولوژی توری در نظر گرفته شده است و با مهاجرت های تلفیقی پیشنهادی مقایسه شده است. الگوریتم های مزبور استفاده شده اند تا پیوستگی افزایش یابد و تاخیر در سیستم های چندپردازنده ای کاهش یابد. از آنجایی که هدف اصلی در توسعه روش های پیشنهادی دستیابی به بیشینه کارایی است، لذا در این روال، تاثیر پارامترهای کارایی مختلف در مقابل مکانیزم های قبلی مقایسه شده است. در این مقاله، شش الگوریتم که کارایی بهتری را کسب نموده اند با ۴۵ مورد دیگر مقایسه شده است. استفاده از روش های مهاجرت تلفیقی ما را قادر می سازد تا تعداد مهاجرت های پردازنده را محدود نماییم. افزون بر این، طرح MT&MPN/TCB/HCM نتایج بهتری را در مقایسه با سایر الگوریتم ها با درنظر گرفتن متوسط زمان اجرای کار با ۳۸.۰۲%، متوسط زمان پاسخ کار با ۹۹.۵۴% و متوسط بهره وری سیستم با ۴۸.۰۲% کسب نموده است. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهد که روش MPN/TRB/HBM بالاترین نتایج را در متوسط مصرف توان و متوسط زمان اجرای کار به ترتیب با ۶.۶۸% و ۳۸.۲۱% دارد.

Keywords:

تخصیص , تکه تکه شدن , چند پردازنده ای ها , زیرتوری , شبکه روی تراشه , مهاجرت , نگاشت