عامل های موثر بر کاهش انگیزه و گرایش پسران روستایی بخش بهاران شهرستان گرگان به حرفه کشاورزی

پژوهش با هدف شناسایی عامل های موثر بر کاهش گرایش پسران روستایی به حرفه کشاورزی در سال ۱۴۰۱ انجام شد. دیدمان تحقیق از نظر ماهیت موضوع، کمی، نوع تحقیق علی- ارتباطی و از نظر شیوه گردآوری داده ها، میدانی بود. جامعه آماری شامل همه ی پسران روستایی ۱۵ تا ۲۴ ساله ساکن در روستاهای بخش بهاران شهرستان گرگان به شمار ۱۵۸۸ تن بودند. با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای و استفاده از جدول مورگان، ۳۰۹ تن از آنان به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه با پرسش هایی در مقیاس اسمی، ترتیبی، فاصله ای و نسبی بود که روایی شکلی آن با نظرخواهی از اعضای هیئت علمی ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان و کارشناسان ترویج سازمان جهاد کشاورزی استان گلستان و پایایی آن با محاسبه ی ضریب تتای ترتیبی سنجیده شد (۸۳/۰= θ). گرایش پسران روستایی به حرفه کشاورزی به ترتیب اهمیت در شش عامل: شغلی، طبیعی- پشتیبانی، اقتصادی، فرهنگی، حقوقی و فنی- اجتماعی قرار می گیرند و ۴۶/۵۲ درصد از واریانس کل متغیرهای تاثیرگذار بر گرایش نداشتن پسران روستایی به حرفه-ی کشاورزی را تبیین می کنند. آزمون های من ویتنی و کروسکال والیس نشان دادند که تفاوت معنی داری بین دیدگاه پسران روستایی از نظر متغیرهای کاهش دهنده گرایش آنان نسبت به حرفه کشاورزی برحسب متغیرهای وضعیت تاهل، سن، شمار مراجعه به شهر در طول هفته و مساحت زمین تحت مالکیت خانواده وجود دارد. نتیجه تحلیل رگرسیون ترتیبی نشان داد متغیرهای تحصیلات پسران و تحصیلات پدر، نقش منفی و متغیرهای سن و شمار روزهای اشتغال به کار کشاورزی در طول سال، نقش مثبت در کاهش انگیزه و گرایش پسران روستایی به شغل کشاورزی داشته اند.

Keywords:

پسران روستایی , حرفه کشاورزی , آموزش کشاورزی , توسعه کشاورزی