ابونراس

حسن بن هانی حکمی معروفترین شاعر عرب عصر عباسی است. وی بین سالهای ۱۳۰ و۱۴۵ هجری در اهواز متولد شد وبین سالهای ۱۹۸ و ۲۰۰ هجری در بغداد وفات یافت (حمزه اصفهانی نیز همین تاریخ را به دست داده است، نسخه خطی فاتح ۳۷۷۳ ورق ششم -/ و) با توجه به اینکه دیوانش شامل مرثیه ای درباره امین است ( متوفی در سال ۱۹۸ھ) در تاریخهایی که مقدم بر سال ۱۹۸ درباره سال وفاتش نوشته شده است؛ نادرست می نماید. پدر ابونراس از لشکریان آخرین خلیفه اموی مروان دوم و مولای جراح بن عبدالله الحکمی بود که متعلق به قبیله بنی سعدبن عشیره از عربستان جنوبی است. به همین جهت است که ابونراس نسب خود را از این قبیله می داند و نسبت به اعراب شمالی کینه و نفرتی در دل دارد. در عوض مادرش گلبان (جلبان) ایرانی بود. ابونراس هنگامی که هنوز بسیار جوان بود به بصره آمد و از آنجا به کوفه رفت. اولین استادش و البه بن الحباب بود... بعد از مرگ و البه (ر.ک: مرثیه، دیوان، قاهره ۱۸۹۸،۱۳۲) شاگرد و هواخواه خلف الامر شاعر و راوی شد. به علاوه، اطلاعات و معلوماتی در باب قرآن وحدیث تحصیل کرد و در مجالس درس علماء صرف و نحو همچون ابوعبیده و ابوزید و دیگران حاضر میشد و نیز نقل شده است که برای آموختن زبان عرب، برطبق رسم و آئین قدیم، مدتی در بین قبایل بدوی سکونت اختیار کرد. بعد از تربیت و ممارست کافی به بغداد مراجعت کرد تا با مدائح خود لطف و عنایت خلفای بغداد را نسبت به خویش کند، ولی در دربار بغداد گوشهای شنوائی که با شعارش توجه کنند نیافت؛ در عوض، برامکه ملاطفت و عنایت بیشتری نسبت به وی ابراز داشتند. پس از سقوط برامکه ناچار به مصر گریخت ودر آنجا اشعاری در مدح رئیس دیوان الخرج، خاطب بن عبدالحمید سرود.