‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ هوش معنوی و سرمایه ی روان شناختی

هوش معنوی جنبه های مختلفی از آگاهی و زندگی ذهنی و روحی درونی فرد را با زندگی و کار بیرونی متصل و یکپارچه میکند و نوعی آگاهی درباره تمامیت جهان به شکلی کلی به فرد می دهد. این هوش، که در اواخر قرن بیستم به ادبیات علمی روان شناسی و مدیریت وارد شد، قادر است کارکرد و سازگاری فرد را نسبت به محیط اطراف را پیش بینی می کند و منجربه افزایش کارایی و اثربخشی در سطح ملی و فراملی گردد. این هوش به افراد فرصت سازنده ای می دهد تا در مقابل واقعیت های مادی و معنوی حساس باشند و تعالی خویش را هر روز در لابه لای اشیا، مکان ها، ارتباطات و نقش ها جست وجو کنند. دوره جوانی بهترین زمان برای رشد هیجانات مثبت و یادگیری مهارتهاست؛ زیرا جوانان به دنبال یافتن هویت و شخصیت آتی خود در طی این دوره هستند. جوانی دورهای است که در آن پایه های یادگیری آینده، نقش های اساسی زندگی، ارتباطات و کار به سمت اهداف مفید طولانی مدت به وجود می آیند. جوانی به عنوان یک مرحله شکل گیری، نقش مهمی را در مطالعه مشکلات روانشناختی رشدی بازی می کند؛ زیرا پس از این فاصله بالیدگی، مشکل است که بعضی الگوهای رفتاری و هیجانی تغییریابند. هوش معنوی برخلاف هوش عقلانی که کامپیوترها هم از آن بهره مندند و نیز هوش عاطفی که در برخی از پستانداران رده بالا دیده می شود، خاص انسان است. زوهار و مارشال هوش معنوی را یک بعد جدید از هوش انسانی معرفی کردند و به نظر آن ها هوشی است که برای حل مسائل مفهومی و ارزشی استفاده می شود. هوش معنوی زمینه تمام آن چیزهایی است که ما به آن ها اعتقاد و باور داریم. سوال های جدی در مورد این که هدف اصلی زندگی چیست، از نمودهای هوش معنوی است. این هوش برای کارکرد اثربخش هوش عقلانی و هوش عاطفی ضرورت دارد. در واقع هوش عقلانی دروازه ورود فرد برای کسب موفقیت در رشته تحصیلی مورد علاقه اش است، اما آن چه او را در زمره بهترین ها در شغل و حرفه او قرار می دهد، هوش عاطفی است.

Keywords:

هوش معنوی , سرمایه ی روان شناختی و الگوهای رفتاری و هیجانی