نقش تربیتی اعتقاد به توحید و معاد در زندگی دینی

توحید و اعتقاد به خدای واحد بزرگترین تذکری بوده است که انبیاء الهی در طول تاریخ به انسانها رسانده اند. چرا که اعتقاد به چند خدایی و شرک تنها بر ضلالت انسانها افزوده و آنها را راهی شقاوت جاودانه می گرداند از این رو تمام تلاش انبیا، معرفی خداوند واحد بوده تا با شناخت او توجه انسانها به این حقیقت غیر مادی هم صرف شود. در عین حال از آنجا که انسان نیز دارای بعدی غیر مادی تحت عنوان روح می باشد سفرای الهی همواره از رجوع این حقیقت غیر مادی به مبدا خود سخن گفته اند بطوریکه بحث از معاد و رجوع به خداوند سبحان یکی از پر تکرار تربت مباحث قرآن می باشد. توجه به سرای قیامت از آن جهت مورد توجه ویژه قرآن واقع شده که نقش تربیتی بسزایی دارد چراکه اعتقاد به معاد نوعی از زندگی را لازم می دارد که آکنده از مراقبت و محاسبه است تا مبادا انسان در قیامت به صورتهایی زشت و نامتعارف محشور گردد. آنکه معتقد به توحید و معاد میگردد تمام افکار و اعمال خود را متناسب با زندگی جاودانه در آخرت هماهنگ میکند و همواره نگاهی به عاقبت افکار و اعمال دارد لذا از ارتکاب به خیلی اعمال اجتناب میکند و اعمالی را انجام میدهد که تامین کننده بعد اخروی خود باشد.

Keywords:

توحید , معاد , تربیت دینی , نفس ناطقه