جا به جایی نقشهای تربیتی و نقش معلم در تکامل مقصد تربیت

یکی از عرصه های موثری که زمینه تربیت فرزندان در آن پرورانده می شود، محیط مدرسه است که به تبعیت از نهاد خانواده به دنبال تحقق مقاصد تربیت توسط معلمان کارآزموده می باشد. آن گاه که والدین ، فرزندان خود را به مدرسه می فرستند، از معلمان انتظاراتی دارند که یکی از مهم ترین آنها امر تربیت آنهاست ولی آنچه که محل تامل می باشد، این است که با تحقق این مهم ، نقشهای تربیتی جا به جا می شوند و خانواده دیگر نقشی در زمینه پرورش اجتماعی و اخلاقی فرزندان خود پیدا نمی کنند یا آن که معلم ، این امر سرنوشت ساز را با همکاری و مشارکت یکپارچه والدین به سرمنزل مقصود می رساند. طبق آن که نهاد خانواده نخستین محل تربیت و آموزش فرزندان و جامعه پذیری آنها محسوب می شود، به نظر می رسد مواردی هم چون نیاز به آموزش زبان، آموزش مفاهیم اولیه ، جامعه پذیری و بازی و سرگرمی نمی تواند اساس و استقلال خانواده را در این باره مخدوش سازد. با این حال، طبق یافته های محققان و تاکید آنها، گویه هایی هم چون روحیه همکاری و مشارکت ، نیاز به نظارت، شکل گیری رفتار انسانی و خصوصیت همگانی ، همه جایی و همیشگی محیط مدرسه در آموزش و پرورش، دیدگاه جا به جایی نقشها را زیر سوال می برد و نقش معلم را در جهت تکامل مقصد تربیت به صورت متقابل و مشارکتی ارزیابی می کند.

Keywords:

تربیت , جا به جایی نقشها , والدین , معلم , تکامل مقصد