اثر بخشی درمان شناختی-رفتاری بر تکانشگری در مردان وابسته به موادمخدر

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالای اعتیاد در سال های اخیر و مشکلات روانشناختی افراد وابسته به مواد مخدر، هدف این پژوهش بررسی اثر بخشی درمان شناختی-رفتاری بر تکانشگری مردان وابسته به مواد مخدر بود.روش پژوهش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. نمونه پژوهش ۴۰ نفر از مردان وابسته به مواد مخدر شهرستان نجف آباد در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود که به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه تکانشگری بارت (۱۹۹۴) بود که در مرحله پیش آزمون و پس آزمون توسط آزمودنی های هر دو گروه تکمیل شد. درمان شناختی رفتاری در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای در گروه آزمایش اجرا شد ولی گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. سپس تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS۲۰ و روش تحلیل کوواریانس انجام شد.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین متغیر تکانشگری در پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش تفاوت معنی داری وجود دارد (۰۱/۰ (p< و متغیر تکانشگری پس از درمان کاهش یافته است. نتیجه گیری: براساس نتایج این پژوهش، درمان شناختی رفتاری بر کاهش تکانشگری مردان وابسته به مواد مخدر موثر است و درمانگران می توانند از این روش درمانی برای بهبود تکانشگری آنها استفاده کنند.

Keywords:

درمان شناختی - رفتاری , تکانشگری , اعتیاد , موادمخدر