‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ مشکلات کودکان گوشه گیر

گوشه گیری از نظر لغوی به معنای تنهائی، تجرد، در خلوت نشستن و از جمع دوری کردن است. البته هر نوع عزلت و در تنهائیماندن گوشه گیری تلقی نمی شود، چون هر انسانی دوست دارد گاهی تنها باشد. اما گوشه گیری و انزوا زمانی حالت بیماری پیدا می کند که فرد از معاشرت و رویاروئی با جمع و همنوعان بیزار و بیمناک باشد. از نقطه نظر متخصصان علم روان شناسی کمرویی و انزواطلبی یکی از جدی ترین مشکلات کودکان است. کودک منزوی به سبب رنج ناشی از احساس ناامنی و بی کفایتی در خود یکی از ناشادترین کودکان است و ناچارا پیوسته به دنیای درون خویش پناه می برد. بنابراین اگر در مورد رفتارغیر اجتماعی این گونه کودکان چاره ای اندیشیده نشود احتمالا خطرناکترین و مساعدترین وضع را برای ابتلا به اسکیزوفرنی خواهند داشت. موضوعی که اخیرا توجه محققان را به خود جلب کرده ارتباط انزوای دوران کودکی با بیماریهای غیر روانی (جسمی) در بزرگسالی است. طبق گزارش محققان امریکائی که بیش از ۱۰۰۰ کودک را از بدو تولد تا ۲۶ سالگی تحت نظر قرار داده بودند، افرادی که در دوران کودکیشان منزوی و گوشه گیر بودند در بزرگسالی بیش از دیگران دچار بیماری های قلبی عروقی می شوند. این افراد فاکتورهای خطر بیماریهای قلبی عروقی مانند چاقی، فشار خون، کلسترول بد بالا (LDL) و چربی خون خوب پایین (HDL) را بیش از کودکان عادی داشتند.

Keywords:

‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ مشکلات , کودکان گوشه گیر