اثربخشی آموزش نیروی انسانی بر افزایش عملکرد با توجه به نقش تعدیلگر محیط کار (مطالعه موردی: آموزش و پرورش شهرستان چالوس)

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر اثربخشی آموزش نیروی انسانی بر افزایش عملکرد با توجه به نقش تعدیلگر محیط کار صورت گرفته است. جامعه آماری تحقیق کارکنان آموزش و پرورش شهرستان چالوس هستند. از این رو با استخراج و محاسبه اطلاعات ۲۱۱ نفر از کارکنان آموزش و پرورش که بر اساس فرمول کوکران از میان کل کارکنان با تعداد قریب به ۱۲۰۰ نفر انتخاب شدند، به بررسی فرضیه های پژوهش به روش رگرسیون خطی پرداخته شده است. علاوه بر این برای بررسی اثر میانجی از تکنیک بارون و کنی استفاده گردید. روش پژوهش پیمایشی و برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شده است. بدین ترتیب که برای متغیر اثربخشی آموزش نیروی انسانی از پرسشنامه زارعی (۱۳۹۳)، برای متغیر عملکرد شغلی از پرسشنامه پاترسون (۱۹۹۲) و برای متغیر محیط کار از پرسشنامه مقیمی و همکاران (۱۳۹۰) استفاده شده است. جهت تعیین روایی پرسشنامه ها از نظرات خبرگان استفاده شده است. همچنین، پایایی ابزار پژوهش با روش آلفای کرونباخ مورد بررسی و تایید قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که آموزش موثر نیروی انسانی بر عملکرد شغلی تاثیر معناداری دارد. همچنین، آموزش موثر نیروی انسانی بر محیط کار تاثیر معناداری دارد. سرانجام اینکه بر اساس نتایج به دست آمده محیط کار بر رابطه بین آموزش موثر نیروی انسانی و عملکرد شغلی اثر میانجی دارد.

Keywords:

اثربخشی آموزش , دانش آموزان , آموزش و پرورش شهرستان چالوس