ارتباط بین مدیریت دانش و مهارت در پیشرفت نظام آموزش و پرورش

مدیریت دانش مخصوصا در سیستم های آموزشی مطالعه استراتژی، فرایند و فن آوری به منظور کسب، انتخاب، سازمان دهی، تصمیم و کاربرد تخصص ها و اطلاعات حیاتی برای کسب وکار جهت بهبود کیفیت تصمیم گیری و بهره وری سازمان است. همچنین فرایندی است که به سازمان ها جهت تسلط بر اطلاعات و دانش مهم که بخشی از حافظه سازمان است و معمولا در یک قالب بدون ساختار بوده در یک قالب و شکلی که بتواند بین افراد مبادله شود، وجود داشته باشد و دانش که شکلی از سرمایه است در کل سازمان برای موفقیت سازمان توسعه یابد. سازمان هایی که مدیریت دانش را در قابلیت اصلی خود مستقر کرده اند، تفاوت چشمگیری نسبت به سایر سازمان ها دارند از جمله این تغییرات سرعت فرایندها، شناسایی و سازگاری با تغییرات، حفظ و رشد دارایی های فکری و مزیت رقابتی پایدار از طریق خلاقیت مستمر است. بدون تردید دانش مهم ترین منبع سازمان است. بدیهی است چنین منبعی باید محافظت، بهسازی و اداره شود و از هر تکنیک و روشی که رشد بهتر آن را فراهم کند، استفاده شود. سازمان های امروزی به صورت فزاینده با محیط های پویا و در حال تغییر مواجه اند و بنابراین به منظور بقا و پویایی خود مجبورند که خود را با تغییرات محیطی سازگار سازند. در چنین شرایطی، سازمان هایی موفق و کارآمد محسوب می شوند که علاوه بر هماهنگی، با تحولات جامعه امروزی بتوانند مسیر دگرگونی ها را نیز در آینده پیش بینی کرده و قادر باشند که این تغییرات را در جهت ایجاد تحولات مطلوب برای ساختن آینده ای بهتر هدایت کنند. در واقع سازمان های امروز برای زنده ماندن و گریز از مرگ و ایستایی و انطباق با محیط ناپایدار و متغیر بیرون به نوآوری نیاز دارند. «شعار نابودی در انتظار شماست مگر اینکه نوآور باشید» پیش روی مدیران همه سازمان ها قرار دارد. ظهور نوآوری در دانش نه تنها سازمان را قادر می سازد نسبت به رقبا مزیتی رقابتی بدست آورند، بلکه ابزار سودمندی برای ارتقای عملکرد را ارائه می کند. دانش به عنوان منبع عمده ای برای کارآفرینی و بهره وری سازمانی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. هدف عمده مدیریت دانش ایجاد سازماندهی آموزشی و محیطی است که در آن افراد دانش خود را توسعه داده، با یکدیگر تبادل نموده و با دانش دیگران ترکیب کنند و نهایتآ آن را به کار ببندند.

Keywords:

کارافرینی , ایده , مدیریت دانش , سازماندهی.