رابطه مثبت اندیشی با رضایتمندی زناشویی و رضایت از خود دانشجویان زن متاهل دوره کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد

هدف این مقاله تعیین رابطه بین مثبت اندیشی با رضایتمندی زناشویی و رضایت از خود زنان متاهل دانشجوی دوره های کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران می باشد. روش پژوهش، غیرآزمایشی، توصیفی – همبستگی است. بدین لحاظ، از میان جمعیت آماری کلیه دانشجویان زن متاهل آن دانشگاه، تعداد ۱۴۳ نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سه پرسشنامه مثبت اندیشی کویلیام (۲۰۰۳)، رضایت مندی زناشویی انریچ (۱۹۸۹) و رضایت از خود حمزه گنجی (۱۳۸۳)، را تکمیل نمودند. داده های خام حاصل از نمره گذاری پرسشنامه ها، به وسیله نرم افزار آماری spss۲۵ در دو مقوله آمار توصیفی و آمار استنباطی مورد محاسبه قرار گرفتند. آزمون فرضیه های دوگانه پژوهش به وسیله مدل رگرسیون چندمتغیره نشان داد که بین مثبت اندیشی و رضایتمندی زناشویی دانشجویان، رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و مثبت اندیشی حدود ۵۲% واریانس رضایتمندی زناشویی را در میان دانشجویان زن تبیین می کند. ضمن اینکه مثبت اندیشی بر رضایت از خود دانشجویان نیز از تاثیر مثبت و معنادار در حد متوسط در سطح اطمینان بیش از ۹۹% برخوردار بود.

Keywords:

مثبت اندیشی (سبک تفکر مثبت) , رضایتمندی زناشویی , رضایت از خود.