بررسی ویژگی های محتوایی مکتب رمانتیسم فردی در سروده های واصف باختری

رمانتیسم، مکتب ادبی، هنری و فلسفی است که در اواخر قرن هجدهم میلادی و اوایل قرن نوزدهم در حوزه ادبیات، در غرب به وجود آمد؛ سپس سایر جوامع را تحت تاثیر خود قرار داد و آثار تاثیرگذار و ارزنده ای در حوزه نثر و نظم به وجود آورد. مهم ترین ویژگی های این مکتب، بهره گیری از مکان­های دور افتاده و ناشناخته، تصویر موقعیت های اسرارآمیز، بازتاب اندوه و افسردگی درونی نویسنده، بیان احساسات و عواطف فردی، عدم توجه به عقلانیت و استفاده از نیروی تخیل است. بسیاری از شاعران در دوره معاصر از مکتب رمانتیسم به گونه های مختلف، تاثیر پذیرفتند. واصف باختری یکی از شعرای معاصر افغانی است که می توان او را به عنوان سمبل شعر معاصر افغانستان به حساب آورد. واصف با احاطه بی نظیر بر ادبیات کهن فارسی و تسلط بر ادبیات فارسی معاصر و شعر نو، دارای جایگاهی دست نیافتنی در شعر معاصر افغانستان است. این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی و با ابزار کتابخانه ای، درصدد آن است تا میزان بهره گیری واصف از مکتب رمانتیسم فردی را شرح و تبیین کند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که می توان در سروده های واصف، مولفه های مکتب رمانتیسم فردی را مشاهده نمود. از بین ویژگی های متعدد رمانتیسم فردی، واصف بیشتر به طبیعت گرایی گرایش داشته است. پس از آن، بن مایه­های تغزلی همچون عشق، تخیل و تصویر، نوستالژی، غم و اندوه، تنهایی و یاس و ناامیدی، نمود آشکارتری دارد.

Keywords:

ادبیات معاصر افغانستان , شعر معاصر , رمانتیسم فردی , مکاتب ادبی , واصف باختری