کارکرد گفتمانی هنر عمومی در خلق فضا و تولید معنا با تکیه بر دیدگاه میشل فوکو مطالعه موردی " تجربه های هنر عمومی در ایران دهه ۱۳۸۰"

هنر عمومی در فضای عمومی، برای عموم ومتاثر از گفتمان های رایج اجتماعی و سیاسی و فرهنگی تولید می شود. سیاست­گذاران فرهنگی برای دموکراتیزه کردن فرهنگ، هنرمندان را به فضای عمومی فرا خواندند تا زبان دشوار خود در فهم هنر را به مردم بیاموزند. هنر عمومی همواره در پیوند با سیاست است، در ایران نیز هنر عمومی از سوی قدرت ها با نیات سیاسی مورد استفاده قرار گرفته­اند. پژوهش حاضر براساس نظریه­ قدرت فوکو به رابطه میان جریان­های قدرت و گفتمان­های غالب با هنر عمومی، در دهه­۱۳۸۰ پرداخته است. سوال مرکزی پژوهش به بررسی زمینه، علت و بستر شکل­گیری هنر عمومی در این  دهه می پردازد. روش­شناسی کیفی بوده و بر پایه­ رویکرد زمینه­ای (گراندد تئوری) است. نتایج به دست آمده نشان می­دهد که چگونه در دهه­ ۱۳۸۰گفتمان اصلاح­طلبی با دال مرکزی مردم­گرایی، تبدیل به گفتمان مسلط سیاسی می­شود. در این میان رویدادهای هنری ازجمله هنرهای عمومی دستخوش تغییر و تحولاتی شد.

کارکرد گفتمانی هنر عمومی در خلق فضا و تولید معنا با تکیه بر دیدگاه میشل فوکو مطالعه موردی " تجربه های هنر عمومی در ایران دهه ۱۳۸۰" Keywords:

هنر عمومی , نهادهای قدرت , گفتمان های سیاسی , دهه ۱۳۸۰ , میشل فوکو