قصد و ایده آل بی فرزندی و تک فرزندی در شهر تهران

گسترش بی فرزندی و تک فرزندی در جهان از پیامدهای عمیق و چشمگیر کاهش سریع باروری در قرن بیستم بوده که چالش های متعددی را به همراه داشته است. بر این اساس در این مقاله به شیوع بی فرزندی و تک فرزندی و عوامل موثر بر آن در شهر تهران پرداخته ایم. جامعه آماری این پیمایش با ابزار پرسشنامه، متاهلین شهر تهران بوده و با استفاده از فرمول کوکران و اثر طرح مطلوب، ۱۲۷۳ مرد و زن متاهل که سن زن در خانواده ایشان ۱۵ تا ۴۹ سال بوده، انتخاب شده اند. شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بوده و در تحلیل داده ها از نرم افزار اس پی اس اس و رگرسیون لجستیک دووجهی استفاده شده است. یافته ها نشان داده که در شهر تهران ۴/۲ درصد ایده آل بی فرزندی، ۱/۴ درصد قصد بی فرزندی، ۵/۱۶ درصد ایده آل تک فرزندی، و ۹/۲۴ درصد قصد تک فرزندی را گزارش کرده اند. قصد و ایده آل بی فرزندی و تک فرزندی متاثر از مجموعه ای از متغیرهای زمینه ای، نگرشی، ساختاری و زوجی بوده است. ایده آل بی فرزندی در سطح معناداری متاثر از نگرش های برابرطلبانه و کاهش احساس امنیت، و قصد بی فرزندی در سطح معناداری متاثر از نگرش های برابرطلبانه، کاهش احساس امنیت و کاهش نشاط زناشویی بوده است. ایده آل تک فرزندی در سطح معناداری در مردان، در افراد با سنین پایین تر، درآمد بالاتر، دینداری پایین تر، نگرش های جنسیتی برابرطلبانه و احساس امنیت پایین تر؛ و قصد تک فرزندی در مردان، در افراد با سنین پایین تر، تحصیلات بالاتر، دینداری پایین تر، نگرش های جنسیتی برابرطلبانه، و احساس امنیت پایین تر، بیشتر گزارش شده است. با اتخاذ سیاست های مطلوب، شکاف میان ایده آل و قصد بی فرزندی و تک فرزندی کاهش و فرزندآوری افزایش خواهد یافت.

Keywords:

قصد فرزندآوری , ایده آل فرزندآوری , بی فرزندی , تک فرزندی , باروری