انگاره نگارگری معاصر ایرانی در مجلات فرهنگی-هنری پساانقلاب اسلامی (۱۳۹۲-۱۳۶۰)

با پیروزی انقلاب اسلامی توجه به هنرهای اصیل ایرانی از جمله نگارگری مورد تاکید قرار گرفت و به عنوان مبنایی برای ارجاع به هویت ایرانی در هنر معاصر ایران در نظر آورده شد. با هدف بازجست تصویر امروز هنر نگارگری معاصر، سوال این مقاله آن است که انگاره نگارگری معاصر ایرانی در مجلات فرهنگی-هنری در سه دهه پس از انقلاب چگونه برساخته شده است؟ بدین منظور با مطالعه اسنادی، موضوع تحقیق، از طریق تحلیل مضامین شکل داده شده در‎ ‎خصوص نگارگری در ۱۲ مجله: فصلنامه هنر، کیهان فرهنگی، سوره، هنر معاصر، هنرهای تجسمی، بیناب، تندیس، گلستان هنر، ادبستان فرهنگ و هنر، کلک، آدینه و دنیای سخن، در ۳ دهه پس از انقلاب اسلامی واکاوی شده است.نتایج نشان داد که در جریان اندیشه ورزی مجلات مذکور، انگاره های متفاوتی از نگارگری معاصر ایران در میانه ۳ پارادایم «سنت گرایی، نوسنت گرایی و نوگرایی»، برساخته شده که متاثر از نگاه به زبان جهانی هنر و عصر و زمان، در هر پارادایم متفاوت می نماید.

Keywords:

نگارگری , معاصریت , مجلات هنری , سنت گرایی , نوگرایی.