بررسی رابطه رویکرد مبتنی برمنابع (RBV) دربرنامه ریزی استراتژیک با مزیت رقابتی شرکت ها

پژوهشگران اقتصاد ومدیریت همواره بدنبال قوانین تجربی بوده اندکه بتواندموفقیت وشکست سازمان های مختلف را نشانبدهد (آون، ۲۰۰۹؛ روملت وهمکاران، ۱۹۹۴). چرابرخی شرکت هاموفق می شوند وبرخی شکست می خورند. به طور خلاصه دلایلموفقیت چیست؟ برای پاسخ به این سوال برخی از محققین تلاش کرده اندتاازمفهوم استراتژی استفاده کرده ورویکردهای برنامه ریزیومدیریت استراتژیک رادلیل موفقیت بدانند. تغییرات شدید درمحیط کسب وکاروافزایش عدم اطمینان وتشدیدرقابت باعث شدتامحققین کاربرد واثربخشی نگاه کلاسیک برنامه ریزی استراتژیک به محیط رازیرسوال برده ومباحث جدیدی مطرح کنند(پراهالادوهمل، ۱۹۹۰ ؛گرانت، ۲۰۰۱ ،تیس ۲۰۱۸). گرانت (۲۰۰۱) بااشاره به تحلیل ساختارصنعت وموضع یابی رقابتی پورتربه عنواننمونه هایی از پیشرفت های استراتژی کلاسیک درارتباط بین استراتژی ومحیط بیرونی معتقداست که ارتباط بین استراتژی،منابعوقابلیت های سازمان موردغفلت قرارگرفته است. یکی رویکردهایی که برای رفع این نقیصه هامطرح شده است رویکردمبتنی برمنابعاست.این رویکردسعی کرده تا به انتقادات مطرح به رویکردکلاسیک بپردازد و دلایل موفقیت شرکت هارابیان کند.رویکرد مبتنیبرمنابع یکی ازمشهورترین رویکردها درمدیریت استراتژیک است وتعدادافرادی که آن راازوضعیت"دیدگاه به نظریه"ارتقاءدادهانددرحال افزایش است (سانچز، ۲۰۰۱). رویکردمبتنی برمنابع برای بیان تفاوت بین شرکتها مطرح شده است واعتقادداردکه وجودمنابعمتمایزدلیل تفاوت شرکت هااست.این رویکرد سعی دارد خلاء موجوددرمدل پنج نیروی پورتردرباره دلایل تفاوت بین صنایع را ازطریقبیان دلایل تفاوت بین شرکت ها،سخت بودن تقلیدازمنابع،خصوصامنابع ناملموس پرکند.