بررسی نقش روانشناسی محیط در معماری با رویکردکیفیت طراحی شهری

معیار ارزیابی و توسعه یافتگی بسیاری از کشورها میزان سلامت و طول عمر به شمار می آید، سلامت با ابعاد گسترده ی آن از جمله تعامل با محیط مطرح شد. علی رغم این نگرش رو به رشد هنوز شاهد بی توجهی معماران و برنامه ریزان کالبدی در طراحی و ساخت و بی پاسخ ماندن نیازهای روانی کاربران هستیم. فقدان محیط پاسخگو به نیازهای روان شناختی به ویژه در بخش های مسکونی، مراقبتی، درمانی، منجبر به کاهش ابعاد سلامتی در محیط شهری شده است. ارتقای سطح کیفی فضاهای طراحی شده در شهر که سبب آرامش فردی که ازاین فضای شهری استفاده می کنداز اهداف نگارش این مقاله می باشد. روش تحقیق به صورت تحلیلی و توصیفی با استفاده از محتوای مطالعات کتابخانه ای و مقالات حاضر در حوزه های شهرسازی، معماری و روانشناسی محیط بهره گرفته شده است. یافته های این مقاله نشان می دهد، نیازها و خواست های انسان اموری تفکیک شده و مجزا نیستند و سیستمی یک پارچه در زندگی انسان بروز می دهد. معماری نیز زمانی به گونه ای کامل و جامع با انسان رابطه برقرار می کند که سلسه مراتبی از همه نیازهای فیزیکی، روانی، روحی و معنایی در او برآورده می شود و میان معماری و انسان رابطه برقرار می شود که این رابطه باید با کیفیت طراحی شهری پاسخ گوی روانشناختی در محیط باشد. که باعث ایجاد محیط های شفا بخش شود، محیط شفا بخش به محیطی اطلاق می شود که حضور در آن مکان باعث آرامش فرد و همین حس آرامش باعث ظهورکیفیت شهری شود.

Keywords:

نیازهای روان شناختی , فضای شهری , محیط های شفا بخش , ارتقای سطح روانی شهری , کیفیت طراحی فضای شهری