بررسی انواع خودآگاهی از دیدگاه امام علی (ع) و نقش آن بر نحوه تعامل انسان با دنیا

با توجه به پیچیدگی ابعاد مختلف زندگی انسان معاصر، دنیاشناسی و نحوه تعامل با آن از امور لازم و ضروری برای رسیدن به کمال نهایی و مقصد آفرینش است. چه بسا انسان هایی که در تعامل خود با دنیا به افراط و تفریط کشیده می شوند و عملکرد خود را معتدل می دانند. در نتیجه یکی از دغدغه های انسان معاصر، چگونگی تعامل با دنیاست به نحوی که منجر به اعتدال در کلیه امور و ابعاد زندگی شود. بررسی های صورت گرفته در خصوص چگونگی تعامل انسان با دنیا، با توجه به استنباط از دیدگاه امام علی(ع) بیانگر آن است که انسان باید به خود حقیقی دست یابد تا بتواند به حقیقت اعتدال وصول یابد، در خودآگاهی پیامبرانه این خود تحقق می یابد و پیامبر و اوصیا الهی که به این حقیقت رسیده اند بهترین میزان برای اعتدال می باشند که با تمسک به ایشان می توان به خود حقیقی و به تبع به اعتدال نزدیک شد. همچنین طبق خوداگاهی زاهدانه هر یک از انسان ها به میزان وا گذاشتن غیر حق به من حقیقی نزدیک می شوند و نیل به اعتدال امری ذومراتب است که متناسب با مراتب و درجات خودآگاهی زاهدانه هرفرد می باشد. همچنین کفاف به عنوان الگوی بهره وری از دنیا تبیین گردیده است. هدف از این پژوهش ارائه راهبرد مناسب جهت نحوه ی تعامل انسان با دنیا، با تکیه بر خودآگاهی می باشد، این پژوهش از نوع پژوهش های توسعه ای است و روش انجام آن "توصیفی _تحلیلی" که در راستای آن تلاش شده است علاوه بر شناسایی جایگاه خودآگاهی، با تکیه برتقسیم بندی انواع خودآگاهی از دیدگاه شهید مطهری ،انواع خودآگاهی از دیدگاه امام علی(ع) نیز مشخص شده است.

Keywords:

ازخودبیگانگی , خودآگاهی , اعتدال , خودحقیقی , دنیا , زهد , کفاف