تناص قرآنی و تاثیر آن بر شعر عبد الرحمن بارود، موردپژوهی "الاعمال الشعریه الکامله"

تناص یا بینامتنیت (intertextuality)، به عقیده ژرار ژنت، ترکیبی کاشیکاری شده از نقل قول هاست و هر متنی، نوعی فراخوان، جذب و دگرگون سازی از متون دیگر است. یکی از راههای نزدیک شدن به معانی هر متن ادبی بررسی رابطه بینامتنی آن اثر با متون متقدم بر خودش است. در کنار این نظریه، ادبیات مقاومت گویای دردها و رنج هایی است که در برهه ای از تاریخ بر ملتی وارد آمده است فریادی است شجاعانه در مقابل ستمگران که از ملت ها می خواهد که ذلت و خواری را از خود دور سازند شکی نیست که شاعران و نویسندگان در اشعار و نوشته های خود از بسیاری تکنیک ها و مکانیسم ها استفاده می کنند. لذا برای بینامتنیت هم مکانیسم و ابزاری وجودارد که بردو مفهوم اساسی استوار است: جذب و تبدیل. یعنی اینکه آفرینش متن تنها از دیدگاه خالق اثر ناشی نمی شود بلکه آفرینش خود را از طریق متن های ادبی وهنری دیگر که متشکل از مجموعه خواستارهای خارج متنی است و با توجه به شرایط ساختاری که به متن های جدید و خلاقانه گنجانیده می شود،بدست می آورد. ژرار ژنت یکی از مهم ترین پژوهشگران بررسی ساختاری متن به شمار می رود که در عرصه بینامتنیت نیز صاحب نظر می باشد. ژنت بینامتنیت خود را به سه نوع: بینامتنیت صریح و اعلام شده، غیر صریح و پنهان شده، ضمنی تقسیم بندی می کند.عبدالرحمن بارود شاعر معاصر فلسطینی که پیوسته دارای دیدگاه های آزادی خواهانه و ظلم ستیزانه بوده است اشعار بسیاری در دفاع از مردم مظلوم فلسطین سروده است.

Keywords:

تناص , قرآن , عبدالرحمن بارود , ژرار ژنت , مقاومت