نقد و بررسی ماهیت معنا در نظریه کاربردی معنای ویتگنشتاین با رویکرد اسلامی*

از معنای هر چیزی پرسیده می شود، درحالی که ماهیت معنا و چگونگی حصول آن از پیچیده ترین مسائل فلسفه زبان است. معناشناسی رویکرد غالب فلسفه معاصر غرب و متاثر از تجربه گرایی است. ازاین رو، تصوراتی معنادار قلمداد می شوند که متناظر با انطباعات حسی بوده و قابل تجربه باشند. نظریه کاربردی معنای ویتگنشتاین نیز معنا را همان کاربرد عملی واژه می داند. این نظریه بر سایر حوزه های فکری، به‎خصوص فلسفه تعلیم و تربیت بسیار تاثیر گذاشت. لذا در این پژوهش فلسفی، با روش تحلیلی توصیفی و رویکردی انتقادی ضمن تحلیل ماهیت معنا در نظریه کاربردی معنای ویتگنشتاین، از رهگذر بررسی نظریه شباهت خانوادگی، ماهیت زبان و بازی های زبانی نشان داده شده است، به دلیل غلبه رفتارگرایی و ویژگی تجربی زبان نزد ویتگنشتاین، «زبان» مقدم بر «ذهن» و معیار معناداری قلمداد می شود. بنابراین اشکالاتی نظیر انکار اصول زیربنایی، انکار امکان حصول نظریه، ترجیح عقل عرفی، انحصار معنا در زبان های عمومی، ایده آلیسم زبانی ناشی از قرارداد انگاری در بازی های زبانی، متوجه ماهیت معنا در نظریه اوست.

Keywords:

بازی های زبانی , ذهن , زبان , معنا , نظریه کاربردی معنا , ویتگنشتاین