رویکرد علم در احیای تمدن اسلامی از دیدگاه نهج البلاغه

تمدن وحکومت اسلامی راهی است برای رسیدن به قرب الهی ونهایت رشد شناختی ،لذا یکی از راه های رسیدن به این هدف ونیل به عزت و اقتدار یک حکومت دینی و اسلامی علم و پیشرفت در این عرصه است.نقش بی بدیل علم در پیشرفت و اعتلای حکومت اسلام ،که مولا علی (ع) آن را خیر برای انسانها و بهترین سرمایه ومیراثی ارجمند می داند،بر کسی پوشیده نیست .مخصوصا در عصر کنونی که پیشرفت امتها براساس علوم وفنون آن است و اقتدار کشورها در سایه آن است.علم در نظر اسلام و از دید مولا علی (ع) وسیله ای است برای بندگی که همراه با تعقل و فطرت وعمل مسیر شکوفایی حامعه ی اسلامی را رقم می زند.از طرفی حکوکت علوی نمونه بارز یک تمدن و حکومت سیاسی و دینی جامع در بین جوامع سیاسی و دینی پس از رحلت پیامبر(ص) است . مولا علی (ع) ،یکی از وظایف حاکم اسلامی و حکومت و تمدن اسلامی اعتلا و بزرگداشت علم و عالمان و پرورش علمی و دینی باهم به مردم می دانند و حتی آن را از اصیلترین وواقعی ترین حقوق مردم نزد حاکم اسلامی می داند .ایشان در خطبه ی ۱۳۱ نهج البلاغه در جهت احیای تمدن اسلامی ،خطاب به خداوند عرضه می داردکه:خدایا آن کارهای ما برای رقابت و قدرت نبود بلکه برای بازگرداندن دین تو و اصلاح بلاد و در امان ماندن ستمدیدگان بود (در واقع برای احیای دوباره ی دیت تو واصلاح حکومت و امنیت مردم)باید توجه داشت که از آنجا که دین اسلام خود سراسر حیات و زندگی ومنشا حیات است نمی میرد اما منظور از احیای دین و تمدن اسلامی واصلاح دینداران است.

Keywords:

علم , تمدن اسلامی , احیاء , نهج البلاغه