بررسی پوشش و عفاف زنان در شاهنامه فردوسی
Publish place: The first international conference of sociology, social sciences and education with the approach of looking to the future
Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 594
This Paper With 15 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
SEDCONF01_1183
تاریخ نمایه سازی: 28 مهر 1402
Abstract:
زن در سراسر شاهنامه، نمونه تمام عیار زن پاکدامن است. در عین بهرهمندی از فرزانگی، دلیری، بزرگمنشی، شایستگی، از جوهر زنانه شرمگینی، حیا و عفاف نیز بهرهمند میباشد. چرا که فردوسی خود مسلمانی معتقد است. کهن ادب فارسی، همواره در رویکرد خویش به مسئله «زن» عفاف محور بوده و بر حجب و حیا و پوشیدگی زن، پای فشرده است و مرد را نیز به پاکی نگاه فرا خوانده و سهم عفاف متقابلش را به وی یادآور شده است. توجه به این مسئله و بازخوانی داستان ها و مضامین مطرح در زمینه عفاف و حجاب در ادبیات غنی فارسی، می تواند دستمایه ساخت برنامه های جذابی در رسانه ملی قرار گیرد. به همین جهت در این نوشتار به عنوان نمونه، رویکرد عفاف محورانه شاعر بزرگ و بلندآوازه، یعنی «فردوسی»، به مسئله زن و تعامل زن و مرد در زندگی اجتماعی بررسی می شود. در دنیای پاک شعر فردوسی، زن ایرانی، نژاده، عفیف، خویشتن دار و پوشیده است و دارای صفات والای انسانی. زنان عفیف و باحیای شاهنامه، زیبا هستند و صاحب جمال و همواره خود را از چشم اغیار می پوشانند و به این امر می بالند. این باور و اندیشه، در شعر دیگر شاعران بزرگ ایران به وضوح نمایان است، چه آنجا که آشکارا به این موضوع اشاره دارند و چه آن گاه که در قالب صور خیال و تصویرپردازی های شاعرانه، از مضمون پوشیدگی، پاک دامنی و حیای زن، سخن به میان می آورند. علاوه بر این ، زندگانی خانوادگی جامعه ایرانی ، همیشه بر این اساس استوار بوده که زنها با مردان بیگانه آمیزش ندا شته با شند و شیوه زندگی در خانه ها نیز به صورت بیرونی و اندرونی بوده ا ست . باور به پوشیده بودن و مستوری به عنوان صفتی بارز و ارزنده برای زن، موجب شده است که در شعر، مجازا به جای واژه زن و دختر، از صفت مهم او، یعنی پوشیده، پوشیده روی و پوشیده رخ استفاده شود. در دنیای پاک شعر فردوسی ، زن ایرانی ، نژاده، عفیف ، خویشتن دار و پوشیده است و دارای صفات والای انسانی . زنان عفیف و باحیای شاهنامه ، زیبا هستند و صاحب جمال و همواره خود را از چشم اغیار می پوشانند و به این امر می بالند.
Keywords:
Authors
رضا نوروزی
دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران
سیروس احمدی
دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران