سندرم می-ترنر، تشخیصی دور از ذهن برای یک بیماری شایع: گزارش مورد و بررسی متون

سندروم می- ترنر یک گوناگونی آناتومیکی نسبتا ناشایع است که در آن بیماران در اثر انسداد وریدی دچار ترومبوز ورید عمقی (DVT) ایلیوفمورال می شوند. در این سندروم، ورید ایلیاک مشترک چپ در برابر مهره پنجم کمری توسط شریان ایلیاک مشترک سمت راست فشرده می شود. میزان بروز/ شیوع واقعی سندروم می-ترنر به صورت دقیق مشخص نیست، اما بر اساس مطالعات کالبد شکافی و تصویربرداری عروقی، بین ۲۲ تا ۳۲ درصد تخمین زده می شود. با این حال، این تشخیص به ندرت در تشخیص افتراقی های DVT، به ویژه در افرادی با سایر عوامل خطر، در نظر گرفته می شود. این انسداد وریدی ممکن است باعث علائمی مانند ورم پا، واریس، ترومبوز وریدی، زخم استاز وریدی مزمن یا عوارض جدی تر از جمله آمبولی ریه شود. استفاده از ضد انعقادهای سیستمیک به تنهایی برای درمان سندروم می-ترنر ناکارآمد است و رویکردهای تهاجمی تری برای جلوگیری از عود لخته ها لازم است. در این گزارش یک مورد از یک زن ۳۱ ساله را شرح داده ایم که با شکایت درد و تورم پیش رونده اندام تحتانی چپ بدون عوامل برانگیزنده مراجعه کرده بود. با یک رویکرد تشخیصی جامع شامل سونوگرافی داپلر و دیدن ترومبوز در وریدهای ایلیاک خارجی و فمورال چپ و انسداد ورید ایلیاک مشترک چپ در تصاویر ونوگرافی مشخص شد که او مبتلا به سندرم فشردگی ورید ایلیاک است. هنگام مواجهه با ترومبوزهای وریدی یک طرفه به ویژه در گروه های سنی جوان تر، سندروم می-ترنر را نیز باید در تشخیص های افتراقی در نظر گرفت.

Keywords:

Deep vein thrombosis , lower extremity , May-Turner syndrome , ترومبوز ورید عمقی , اندام تحتانی , سندرم می- ترنر