بررسی اثرات تمرین ایروبیک در محیط آبی بر تغییرپذیری ضربان قلب با استفاده از روش غیر خطی Poincare plot

زمینه و هدف: تغییرپذیری ضربان قلب، روش غیرتهاجمی بررسی اثر مداخله فعالیت ورزشی بر سیستم اتونوم قلبی است. هدف از پژوهش حاضر، تحلیل غیرخطی اثر فعالیت ورزشی ایروبیک در آب بر سیستم اتونوم قلبی در مردان جوان دانشگاهی بود. روش تحقیق: تعداد ۲۸ نفر از مردان جوان به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین ایروبیک در آب  قرار گرفتند. در دوره پیش آزمون و بعد از مداخله تمرینی، تمامی پارامترهای تغییرپذیری ضربان قلب با روش بررسی توالی های ضربان قلب اندازه گیری گردید؛ سپس انحراف معیار توالی های ثبت شده با استفاده از روش Poincare plot تفسیر گردید. برای مقایسه تفاوت ها در مراحل پژوهش، از آزمون های تی مستقل و تی همبسته استفاده گردید. یافته ها: شرکت منظم در تمرین ایروبیک در آب، باعث افزایش معنی دار (۹/۲±۴۵/۱ به ۱۲/۳±۳۴/۱) انحراف معیار فواصل زمانی توالی های ضربان قلب نسبت به توالی مجاور خود نسبت به گروه کنترل (۰/۰۳=P) گردید. انحراف معیار طولی فواصل زمانی توالی های ضربان قلب نسبت به پیش آزمون (۰/۰۴=P) افزایش معنی داری (۱۲/۵± ۷۹/۵ به ۱۵/۸± ۵۶/۹) داشت. بعد از انتقال نتایج مطلق به حالت نرمال، حالت نرمال انحراف معیار فواصل زمانی توالی های ضربان قلب نسبت به توالی مجاور خود نسبت به گروه کنترل (۰/۰۳=P) افزایش معنی دار (۱۲/۰۵±۴۴/۷ به ۱۳/۵۲±۳۶/۵) داشت؛ همچنین حالت نرمال انحراف معیار طولی فواصل زمانی توالی های ضربان قلب نسبت به پیش آزمون (۰/۰۲=P) افزایش معنی داری (۱۵/۲۹±۷۶/۴ به ۹/۳۲±۶۱/۳) یافت. نتیجه گیری: اجرای فعالیت ورزشی هوازی در محیط آبی می تواند به عنوان یک روش تمرینی سودمند برای بهبود پاسخ پذیری سیستم اتونوم قلبی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

Heart Rate , Autonomic Nervous System , Exercise , ضربان قلب , سیستم عصبی خودکار , فعالیت ورزشی