اثرات درمان با انسولین و اسید اسکوربیک بر سطح پلاسمایی مس در رت های دیاتبیک شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف: اختلالات متابولیسم مس (cu) از مشخصات دیابت نوع یک به حساب می آید. هیپرگلیسمی و افزایش تولید رادیکال های آزاد در دیات نوع یک منجر به افزایش سطح پلاسمایی مس و در نتیجه تشدید دوباره تنش اکسیداتیو می گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات آنتی اکسیدانی انسولین و اسید اسکوربیک بر میزان سطح پلاسمایی مس در رت های دیابتیک شده انجام شد.   روش تحقیق: این مطالعه تجربی بر روی ۳۰ سر رت نژاد ویستار انجام شد. دیابت نوع یک توسط یک دوز داخل صفاقی استرپتوزوتوسین ( mg/kg ۶۰) ایجاد شد. پس از گذشت چهار روز رت هایی که استرپتوزوتوسین دریافت کرده بودند، هیپرگلیسمی واضح و ثابت mg/dL ۳۵۰ > را نشان دادند. پس از گذشت شش هفته، حیوانات به پنج گروه شاهد، دیابتیک، دیابتیک درمان شده با اسید اسکوربیک، دیابتیک درمان شده با انسولین و دیابتیک درمان شده با انسولین/اسیداسکوربیک تقسیم شدند؛ پس از دو هفته درمان، سطح پلاسمایی مس با روش جذب اتمی اندازه گیری شد.   یافته ها: سنجش پلاسمایی مس در گروه دیابتیک بدون درمان نشان داد که دیابت کنترل نشده، باعث افزایش قابل توجه میزان پلاسمایی مس نسبت به گروه شاهد می گردد (۰۵/۰>P)؛ در حالی که در گروههای دیابتیک تحت درمان با اسید اسکوربیک، اسیداسکوربیک/ انسولین و انسولین، میزان پلاسمایی مس اختلاف معنی داری نسبت به گروه شاهد نشان نداد (۰۵/۰   نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که درمان با انسولین و اسید اسکوربیک به صورت منفرد یا ترکیبی می تواند سطح پلاسمایی مس را در رت های دیابتیک در حد نرمال حفظ نماید.

اثرات درمان با انسولین و اسید اسکوربیک بر سطح پلاسمایی مس در رت های دیاتبیک شده با استرپتوزوتوسین Keywords:

Diabetes type I , Insulin , Ascorbic Acid , Plasma Cu Level , Rat , دیابت نوع یک , انسولین , اسید اسکوربیک , سطح پلاسمایی مس , رت