مقایسه خودکارآمدی تحصیلی، درگیری تحصیلی و عملکرد تحصیلی بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان و علوم پزشکی شهر بیرجند

زمینه و هدف: خودکارآمدی، ادراک فرد از توانایی خود در انجام یک فعالیت و درگیری تحصیلی، کیفیت تلاشی است که افراد صرف فعالیت های هدفمند آموزشی می کنند. هر دو متغیر از مهم ترین شاخص های کیفیت آموزش به حساب می آیند. در این مطالعه، به مقایسه خودکارآمدی تحصیلی، درگیری تحصیلی و عملکرد تحصیلی بین دانشجویان دانشگاه های فرهنگیان و علوم پزشکی شهر بیرجند پرداخته شد. روش تحقیق: مطالعه حاضر از جمله پژوهش های توصیفی-مقایسه ای است. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانشجویان ورودی سال های ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۶ دو دانشگاه فرهنگیان و علوم پزشکی (فقط رشته پزشکی) شهر بیرجند بودند. حجم نمونه، ۱۸۰نفر برآورد گردید که به روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی نسبتی انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه دو بخشی شامل پرسشنامه خودکارآمدی Owen و Froman و درگیری تحصیلی زرنگ استفاده شد. عملکرد تحصیلی نیز براساس معدل کل دانشجویان سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش ۲۴) و با کمک آزمون های آماری کولموگروف-اسمیرنوف،  tو رگرسیون انجام شد. یافته ها: در این مطالعه، در مجموع ۱۸۰دانشجو با میانگین سنی ۱/۲۷±۲۰/۷ سال، از رشته های دبیری (۱۱۰نفر) و رشته پزشکی (۷۰نفر) شرکت نمودند. مقایسه میانگین خودکارآمدی تحصیلی نشان داد، دانشجویان رشته های دبیری از میزان خودکارآمدی تحصیلی بالاتری برخوردار بودند (۰/۰۰۱P<)؛ اما مقایسه میانگین درگیری تحصیلی دو گروه، تفاوت معنی داری را نشان نداد (۰/۴۷۶P=). همچنین ضریب بتای خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان پزشکی سهم بیشتری در پیش بینی عملکرد تحصیلی داشت. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد، متغیر خودکارآمدی تحصیلی از عوامل پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی می باشد. براساس یافته های به دست آمده، ضرورت دارد تا پژوهش های عمیق تری در خصوص متغیرهای خودکارآمدی و درگیری تحصیلی در دو گروه مذکور انجام گیرد.

Keywords:

Self efficacy , Academic Engagement , Academic Performances , خودکارآمدی , درگیری تحصیلی , عملکرد تحصیلی