مروری بر روش اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی برای اصلاح سطح ایمپلنت های فلزی

فلزات به دلیل دارا بودن خواص مکانیکی مطلوب در ساخت ایمپلنت­های تحت بار استفاده می­شوند. اما ماهیت زیست خنثای فلزات سبب می­شود که رشد استخوان در روی سطح ایمپلنت به خوبی انجام نگیرد. همچنین از آنجاییکه برای درمان شکستگی­های استخوان نیاز به تثبیت ایمپلنت در موضع کاشت است، لذا لق شدن آن در نتیجه تشکیل فصل مشترک ضعیف با بافت­های اطراف، منجر به عدم موفقیت در ایمپلنت گذاری می­شود. خوردگی و خواص تریبولوژیکی ضعیف فلزات نیز کاهش عمر ایمپلنت و واکنش­های التهابی را به دنبال دارد. امروزه برای دستیابی به مقبولیت بیشتر، اصلاح سطح ایمپلنت­های فلزی توسط پوشش­های زیست فعال، سخت و مقاوم به خوردگی مورد توجه است. یکی از روش­های موفق در این زمینه، اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی (PEO) است که در آن از ولتاژهای بالا در حد چند صد ولت برای تشکیل پلاسما و رشد لایه اکسیدی متخلخل با چسبندگی مطلوب بر روی سطح فلزات سبک استفاده می­شود. هدف از مقاله کنونی بررسی مکانیزم پوشش دهی و تاثیر پارامترهای مختلف نظیر ولتاژ، فرکانس، دانسیته جریان، مدت زمان PEO و ترکیب الکترولیت مورد استفاده بر روی ویژگی­ها و خواص پوشش­های حاصل توسط این روش است.

Keywords:

Plasma electrolytic oxidation , Metallic implants , Surface modification , Coating. , اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی , ایمپلنت های فلزی , اصلاح سطح , پوشش دهی