مقایسه تاثیر برنامه تمرینی استقامتی و مقاومتی بر برخی شاخص های ریوی، عملکردی و کیفیت زندگی بیماران کووید-۱۹ ترخیص شده از بیمارستان

سابقه و هدف: درمطالعه حاضر اثر ۶ هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر شاخص های ریوی، عملکرد جسمانی و کیفیت زندگی بیماران کووید-۱۹ پس از ترخیص از بیمارستان بررسی شد. مواد و روش ها: تعداد ۳۶ بیمار کووید-۱۹ (سن ۹۸/۰±۷۶/۳۸ سال؛ وزن ۸۸/۲±۸۶/۸۱ کیلوگرم) انتخاب شدند. در شروع و پایان مطالعه، آزمون های ریوی (۱FEV، FVC، ­FVC/۱FEV و MVV)، جسمانی (آزمون ۶ دقیقه راه رفتن)، کیفیت زندگی (۳۶-SF) و تن سنجی در آزمودنی ها انجام شد. سپس آزمودنی ها به سه گروه تمرین استقامتی (۴۵ دقیقه با شدت ۶۰-۷۵ درصد حداکثر ضربان قلب تخمینی)؛ تمرین مقاومتی (۴۵ دقیقه با شدت ۴۰-۷۰ درصد یک تکرار بیشینه) و کنترل تقسیم شدند. مداخله به مدت ۶ هفته (۳ جلسه) انجام شد. برای تحلیل آماری از آزمون آنوای یکطرفه استفاده شد. یافته ها: نتایج حاکی از افزایش معنی دار ۱FEV (۰۲۹/۰=p)، FVC (۰۴۷/۰=p)، ­FVC/۱FEV (۰۴۳/۰=p) در گروه استقامتی در مقایسه با کنترل بود، در حالی که تفاوت در MVV (۰۴۱/۰=p) وFVC/۱FEV (۰۲۲/۰=p) بین گروه استقامتی و مقاومتی مشاهده شد. مسافت آزمون ۶ دقیقه ای در گروه استقامتی (۰۰۰۱/۰=P) و مقاومتی (۰۰۱/۰=P) در مقایسه با کنترل افزایش یافت، گرچه بین گروه های تمرینی تفاوتی مشاهده نشد (۴۸/۰=p). مشارکت در برنامه های تمرینی استقامتی و مقاومتی با بهبود معنی دار ابعاد عملکرد جسمانی (به ترتیب ۰۲۴/۰=P و ۰۹/۰=P) و سلامت عمومی (به ترتیب ۰۲۲/۰=P و ۰۱۵/۰=P) در مقایسه با شرایط کنترل همراه بود. استنتاج: براساس نتایج، شرکت در تمرین استقامتی با شدت متوسط می تواند موجب افزایش عملکرد ریوی، آمادگی قلبی-تنفسی و کیفیت زندگی مبتلایان به کووید-۱۹ پس از ترخیص از بیمارستان شود و می تواند در توانبخشی بیماران کووید-۱۹ به کار برده شود.

Keywords:

COVID-۱۹ , resistance training , maximal voluntary ventilation , Chester staircase test , forced vital capacity , بیماری کووید-۱۹ , تمرین مقاومتی , حداکثر تهویه ارادی , آزمون پله چستر , ظرفیت حیاتی اجباری