تاخیر در تشخیص و درمان بیماران مسلول و عوامل موثر بر آن در منطقه سیستان

سابقه و هدف: یکی از دلایلگسترش بیماری سل، تاخیر در تشخیصو درمان قطعیاین بیماری می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی مدت زمان تاخیر در تشخیص و درمان بیماران سل اسمیر مثبت در منطقه سیستان می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مقطعی بوده که در آن ۳۸۴ بیمار مسلول اسمیر مثبت در طی سال های ۱۳۹۵ و ۱۳۹۶ مورد بررسی قرار گرفتند. با مراجعه به معاونت بهداشتی زابل، اطلاعات موردنیازجمع آوری شد. یافته ها: در این مطالعه میانه تاخیر در تشخیص و تاخیر در درمان بیماران مسلول ریوی اسمیر مثبت به ترتیب ۳۱ روز و صفر روز برآورد شد. تاخیر در تشخیص در بیماران تحت درمان مجدد بیش تر از بیماران جدید بود (۰۰۴/۰= P). همچنین هرچه درجه مثبت بودن اسمیر خلط بیش تر بود، میزان تاخیر در تشخیص بیماران هم بیش تر بود (۰۰۳/۰= P). از بین سایر فاکتورهای مورد بررسی مانند سن (۳۶۱/۰= P)، جنس (۷۰/۰= P)، ملیت (۲۹/۰= P)، محل سکونت (۹۰/۰= P)، شغل (۱۵۴/۰= P) و درجه تحصیلات (۲۹۸/۰= P)، هیچ یک تاثیر معنی داری در تاخیر تشخیص نداشت. در خصوص عوامل مختلف در تاخیر در درمان بیماران مسلول، وضعیت شغل (۰۱۵/۰= P) تاثیر معنی داری داشت. استنتاج: مطالعه ما نشان داد که در سال های گذشته بیش تر بیماران مسلول ریوی اسمیر مثبت دیرتر از یک ماه از شروع علایم تشخیص داده شده اند، اما درمان اکثر بیماران به موقع صورت گرفته بود. همچنین، نوع بیماری سل و درجه مثبت بودن خلط می تواند در تاخیر تشخیص نقش داشته باشد.

Keywords:

diagnostic delay , treatment delay , tuberculosis , Sistan , تاخیر تشخیص , تاخیر درمان , سل , سیستان