اثر فرمولاسیون نانولیپوزوم های مختلف بر درون پوشانی و پایداری کورکومین

کورکومین ماده ای هیدروفوب است که به علت ناپایداری در شرایط فیزیولوژیکی و جذب پایین، به سرعت از بدن دفع شده و دسترسی زیستی پایینی دارد. در این پژوهش به منظور تثبیت ساختار فسفولیپید، حفاظت از لیپوزوم ها و بهبود پایداری کورکومین در شرایط روده ای از فرمولاسیون های حاوی فسفولیپید (S۷۵ و P۹۰G)، سدیم هیالورونات و اودراجیت (S۱۰۰ و L۱۰۰) استفاده شد. نتایج نشان داد که P۹۰G در مقایسه با S۷۵ لیپوزوم-هایی بسیار کوچک (۱۰±۱۳۰ نانومتر) با شاخص پراکندگی پایین (۰۳/۰±۱۷/۰) ایجاد کرد در حالی که افزودن هیالورونان و اودراجیت به افزایش معنی-دار این مقادیر منجر گردید. لیپوزوم های حاوی اودراجیت، دارای اشکال کروی و بیضی شکل چند لایه یا تک لایه بزرگ با میانگین اندازه ۴۰۰-۳۰۰ نانومتر بودند، طوری که برخی از آنها، تعدادی وزیکول کوچک تر را در درون خود محبوس کرده بودند. لیپوزوم های تولید شده با هر دو نوع اودراجیت، بازده درون پوشانی بالا (بیش از ۸۰ درصد) بلافاصله پس از تولید داشتند، به علاوه در این نمونه ها حین نگهداری کاهش معنی داری نیز مشاهده نگردید. لیپوزوم های حاوی اودراجیت S۱۰۰ دارای اندازه کوچک تری (۳۱±۲۸۷ نانومتر) در مقایسه با نمونه حاوی اودراجیت L۱۰۰ (۳۳±۴۰۷ نانومتر) بلافاصله پس از تولید بوده، به علاوه پایداری خود را حین نگهداری حفظ کرد. تثبیت لیپوزوم ها در شبکه پلیمری هیالورونان- اودراجیت منجر به افزایش پایداری آنها در برابر شرایط سخت گوارشی مانند قدرت یونی و تغییرات pH شد؛ بدین ترتیب لیپوزوم های حاوی اودراجیت S۱۰۰ با داشتن فاکتورهای ابعادی مناسب و پایداری مطلوب جهت بارگذاری و انتقال مقادیر بالای کورکومین انتخاب گردید.

Keywords:

اودراجیت , کورکومین , لیپوزوم