تحلیل و ارزیابی تعین ماهیت تاریخیت دین در سه دوره ی باستان، مسیحیت و مدرن از منظر نیچه

دین در اندیشه نیچه؛ به مثابه ی تمامی عناصر قوام بخشی است که سهم بسزایی در وحدت سیاسی، تعالی فردی، تعلیم و تربیت همگانی در حکومت های باستانی و مسیحی داشته است. در گذشته؛ نقش دین در برتری سیاسی و فرهنگی جوامع گذشته بی بدیل بوده؛ چرا که در آن دوران ها نوع فرماندهی در قالب «حکومت - توده» بوده است. یکی از بازوان اصلی فرماندهی در این نوع حکومت ها اعم از؛ «جمهوری و پادشاهی» دین می بوده که حتی نقشی به مراتب برتر از دیگر بازوی فرماندهی یعنی؛ نیروی نظامی داشته است. نیچه در این تحلیل خود را وامدار ماکیاولی می داند. او در بررسی خود؛ سیر تغیر نوع فرماندهی جامعه را از «حکومت- توده ی» دین مدار به سمت «دولت-ملت سکولار»؛ با حساسیت خاصی دنبال می کند. نیچه در پی تعین ماهیت تاریخیت دین در نمونه فرهنگ های نیرومند دیندار و ضعیف بی دین گشته است که بالتبع آن فرهنگ های والا و پست شکل شکل گرفته است. نیچه معتقدست؛ پس از سپری شدن دوران سخت و چالش برانگیز بین کلیسا و علم؛ به مرور زمان برای شخص و جامعه ابر انسانی روشن خواهد شد که دین و علم، ستارگانی جدا از هم در آسمان فرهنگ انسانی هستند که هم شانه باهم پیش می روند؛ بی آنکه حتی بتوان تعارضی مابین آنها متصور شود؛ چرا که چنین چیزی دیگر نه موضوعیت خواهد داشت و نه دیگر ممکن خواهد بود. روش این مقاله تحلیلی و توصیفی است

تحلیل و ارزیابی تعین ماهیت تاریخیت دین در سه دوره ی باستان، مسیحیت و مدرن از منظر نیچه Keywords:

نیچه , دین , فرهنگ , سنت , نیرومندی