خانواده نابسامان: تجربه زیسته دختران فراری ساکن کانون اصلاح و تربیت از دارا بودن خانواده

سابقه و هدف: نرخ رو به رشد فرار دختران نوجوان از خانه در ایران، نشان دهنده اهمیت بررسی عمیق تر این پدیده است. هدف مطالعه حاضر، تبیین تجارب زیسته از خانواده نابسامان دخترانی بود که پس از دستگیری به کانون اصلاح و تربیت شهر تهران ارجاع داده شده بودند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه کیفی بر پایه رویکرد پدیدارشناسی بود. دوازده دختر ساکن در کانون اصلاح و تربیت به وسیله نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و تجارب زیسته آن ها به وسیله مصاحبه نیمه ساختار یافته مورد بررسی قرار گرفت. سپس متن های حاصل از مصاحبه ها به وسیله رویکرد پدیدارشناسی تفسیری و با روش Van Manen تحلیل شدند. در نتیجه مضمون های اصلی، زیرمضمون های آن ها و واحدهای معنایی حمایت کننده از مضمون ایجاد شدند. یافته ها: نتایج این مطالعه به وسیله سه زیرمضمون که نشان دهنده تجارب زیسته مشارکت کنندگان بود، به نمایش گذاشته شد. این زیرمضمون ها به ترتیب شامل آشفتگی در خانواده، بی توجهی و کمبود حمایت ها و اقدامات ضد اجتماعی خانواده نام گذاری شدند. هر یک از زیرمضمون های فوق دارای چندین واحد معنایی حمایت کننده بودند. استنتاج: نتایج به دست آمده بر لزوم تبیین عمیق تر تجارب زیسته این دختران توسط روانشناسان و مددکاران کانون اصلاح و تربیت، انجام روان درمانی اساسی مبنی بر مضامین برآمده از مطالعه حاضر و برگزاری جلسات خانواده درمانی با تمرکز بر بهبود تعارضات مبتنی بر یافته های مطالعه و با حضور افراد کلیدی خانواده که در فرار نقش مهمی داشته اند، تاکید دارد. این امر به منظور آماده کردن بستر خانواده به منظور بازگشت فرزند، پیش گیری از فرار مجدد و شروع یک زندگی سالم دارای اهمیت فراوان است.

Keywords:

running away , lived experience , correction and rehabilitation center , phenomenology , family , فرار از خانه , تجارب زیسته , کانون اصلاح و تربیت , پدیدارشناسی , خانواده