مقایسه نتایج درمان جراحی سندرم تونل کارپ با دو روش جراحی باز و جراحی با برش محدود به وسیله چاقوی Smillie

سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ یکی از شایع ترین بیماری هایی است که بیماران را به کلینیک های ارتوپدی می کشاند وامروزه جراحان زیادی تمایل به جراحی با برش محدود پیدا کرده اند لذا این مطالعه با هدف مقایسه نتایج درمانی جراحی باز با جراحی با برش محدود به وسیله چاقوی Smillie صورت گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر ۷۲ بیمار (۹۸ عمل جراحی) مبتلا به سندرم تونل کارپال وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه جراحی باز (۴۶ مورد) و جراحی با برش محدود با استفاده از چاقوی Smillie (۵۲ مورد) قرار گرفتند. بهبود بالینی به وسیله پرسش نامه بوستون مورد ارزیابی قرار گرفت و بهبود الکترودیاگنوستیک، طول مدت جراحی، اندازه برش و عوارض جراحی به کمک تست های تی زوجی، تی مستقل و کای دو مقایسه گردیدند. یافته ها: بلافاصله بعد از جراحی به جز در دو مورد از گروه جراحی باز و یک مورد از برش محدود پارستزی برطرف گردید. از نظر پارامترهای الکترودیاگنوستیک بعد از عمل بین دو گروه اختلافی مشاهده نشد. وجود درد بعد از جراحی در هفته های دوم و ششم به طور معنی داری در گروه جراحی برش محدود کم تر بود (به ترتیب ۰۳۵/۰=  pو ۰۱۱/۰= p). امتیاز بوستون در ماه سوم بین دو گروه اختلاف معنی داری نداشت اما در ماه ششم با اختلاف معنی دار در گروه برش محدود بهتر بود (به ترتیب ۵۱۵/۰= p و ۰۲۹/۰= p ). یک بیمار در گروه جراحی باز دچار باز شدن زخم بعد از کشیدن بخیه ها گردید. استنتاج: جراحی با برش محدود با بهبود بالینی سریع تری همراه است و با توجه به عدم استفاده از بیهوشی در آن نسبت به جراحی کلاسیک ارجح است.

Keywords:

Carpal tunnel syndrome , open surgery , minimally invasive surgery , Smillie knife , سندرم تونل کارپال , جراحی باز , جراحی برش محدود , چاقوی Smillie