نگرانی از اداره بخش یا حفاظت از خود: پارادوکس مدیریت بخش توسط سرپرستاران

سابقه و هدف: مدیران پرستاری مسئولیت ایجاد و حفظ یک محیط کاری حرفه ای را بر عهده دارند زیرا نحوه مدیریت آنان در تقویت محیطی اثر بخش برای ارتقا صلاحیت بالینی دارای اهمیت به سزایی است. این مطالعه با هدف تبیین نگرانی از اداره بخش یا حفاظت از خود به عنوان پارادوکس مدیریت بخش توسط سرپرستاران انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه با رویکرد تحقیق کیفی و با روش تحلیل محتوی قراردادی انجام شد و مشارکت کنندگان شامل ۲۲ سرپرستار بودند. داده ها از طریق مصاحبه های بدون ساختار و با نمونه گیری هدفمند جمع آوری و تا اشباع داده ها ادامه یافت و در نهایت برای تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوای قراردادی استفاده شد. یافته ها: در طی تحلیل داده ها سه درون مایه اصلی شامل درون مایه "تساهل و تسامح" با زیر گروه های خود حفاظتی و بیمار حفاظتی، درون مایه "توانمندی ارتباطی" با زیر گروه های ارتباط بین فردی و ارتباط بین حرفه ای و درون مایه "صلاحیت های های مدیریتی" با زیر گروه های آمادگی و مهیا سازی امور بخش و اعتماد سازی سرپرستاران به دست آمد که حاصل تجربه و ابعاد عملکرد سرپرستاران به صورت نگرانی از اداره بخش یا حفاظت از خود در مدیریت بخش های بالینی نمود یافت. استنتاج: تحلیل نتایج این مطالعه نشان داد که توانمندی های ارتباطی و مدیریتی در عمل اثر بخش نبوده و به نظر می رسد که فقدان دانش کاربردی مدیریتی و هم چنین نا مناسب بودن ساختار و عملکرد سازمانی منجر به رفتارهای مدیریتی نا مطلوب و در نتیجه تساهل و تسامح گردیده باشد. لذا ارتقا توانمندی های ارتباطی و مدیریت حرفه ای در عمل توسط سرپرستاران یک ضرورت اجتناب ناپذیر است.

Keywords:

Head nurses , self-protection , patient protection , management competence , communicative capability , negligence and indulgence , سرپرستار , خود حفاظتی , بیمار حفاظتی , صلاحیت مدیریتی , توانمندی ارتباطی , تساهل و تسامح