بررسی میزان آگاهی و توانمندی دانشجویان پزشکی (کارورز) دانشگاه علوم پزشکی مازندران با احیاء قلبی- تنفسی (CPR) در سال ۱۳۹۰

سابقه و هدف: آگاهی و توانایی انجام احیاء قلبی- ریوی بر هر دانشجوی پزشکی در حال فارغ التحصیل واجب است.از آن جایی که تنها احیاء قلبی ریوی صحیح و موثر می تواند احتمال بقاء بیماران دچار ایست قلبی- تنفسی را بالا ببرد، ارزیابی و کنترل چگونگی انجام احیاء اهمیت بسیار دارد. تاکنون در این زمینه مطالعه مشابهی در دانشگاه علوم پزشکی مازندران صورت نگرفته است. هدف از این مطالعه تعیین آگاهی و مهارت کارورزان دانشگاه علوم پزشکی مازندران در احیاء قلبی- ریوی در سال ۱۳۹۰ بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی ۸۰ نفر از کارورزان دانشگاه علوم پزشکی مازندران مورد ارزیابی قرار گرفتند. ابتدا با یک پرسشنامه استاندارد در مورد میزان شناخت تئوریک کارورزان در مورد احیاء قلبی- ریوی اطلاعات جمع آوری شد. سپس از تمامی شرکت کننده ها بر اساس چک لیست استاندارد آزمون عملی گرفته شد. اطلاعات با استفاده از روش های آماری مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: هیچ یک از شرکت کننده ها مهارت کامل در انجام صحیح احیاء قلبی ریوی نداشتند (۰/۰=n). بهترین منبع جهت آموزش گذراندن دوره طب اورژانس مطرح شده است (۴۰ درصد ۳۲=n) اکثر کارورزان میزان آگاهی و توانایی خود از احیاء قلبی- ریوی را در حد مقدمات دانستند (۵/۴۷ درصد ۳۸ =n) از نظر میزان آگاهی تئوریک اکثر کارورزان در حد ضعیف بوده اند (۵۰ درصد ۴۰=n). استنتاج: این مطالعه بر لزوم گنجاندن دوره های متعدد و کارگاه های آموزشی احیاء قلبی- ریوی برای تمامی دانشجویان پزشکی و ارزیابی مجدد مهارت آن ها تاکید می کند. علاوه بر این بنیانگذاری استراتژی های جدید در آموزش احیاء قلبی- ریوی امری غیر قابل اجتناب به نظر می رسد.

Keywords:

Cardiopulmonary resuscitation , medical student , knowledge , training , احیاء قلبی- ریوی , دانشجویان پزشکی , آگاهی , آموزش