مقایسه اکسترنال فیکساتور با اینترامدولاری نیلینگ در درمان شکستگی های باز تیبیا

سابقه و هدف : در حال حاضر درمان استاندارد جهت شکستگی های باز تیبیا، اکسترنال فیکساتور می باشد اما با توجه به مدت طولانی بستری شدن و برخی عوارض همراه، برخی از محققین روش مدولاری نیلینگ را به عنوان درمان جراحی جایگزین پیشنهاد کرده اند. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش اکسترنال فیکساتور و اینترامدولاری نیلینگ در درمان شکستگی های بازتیبیا بوده است. مواد و روش ها : این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی، بر روی ۱۱۳ بیمار که به علت شکستگی باز تیبیای نوع Ï و ÏÏ طبقه بندی گاستیلو در طی یک دوره دو ساله انجام شد. ۵۴ بیمار با روش اینترامدولاری نیلینگ و ۵۹ بیمار با روش اکسترنال فیکساتور جراحی شدند. بیماران دو گروه از نظر مدت زمان جوش خوردن و عوارضی چون تاخیر در جوش خوردن، جوش نخوردن و عفونت با هم مقایسه شدند. یافته ها : در این مطالعه ۱۱۳ بیمار که ۹۵ بیمار مذکر و ۱۸ نفر مونث بودند وارد مطالعه گردیدند. سن بیماران ۱۸ الی ۵۰ سال (متوسط ۳/۳۴ سال) بود. از ۵۹ بیمار که با اکسترنال فیکساتور عمل شدند، ۸ بیمار دچار تاخیر در جوش خوردن شدند، که از این تعداد، ۳ بیمار عارضه جوش نخوردن را تجربه کردند که تا ۶ ماه بعد از عمل هیچ گونه پیشرفتی در ساخت کالوس نداشتند. از ۵۴ بیمار که با مدولاری نیلینگ درمان شدند، ۲ بیمار دچار تاخیر در جوش خوردن و ۱ بیمار دچار جوش نخوردن شدند. وضعیت جوش نخوردن و تاخیر در جوش خوردن در دو روش اختلاف معنی داری نداشت (۰۵/۰p>). استنتاج : با توجه به کاهش مدت بستری در روش نیل مدولاری و انجام جراحی مجدد و کاربرد نیل مدولاری در بعضی از بیماران که به روش اکسترنال فیکساتور به خوبی درمان نمی شوند توصیه می شود از همان ابتدا نیل مدولاری انجام شود.

Keywords:

Ôpen tibial fracture , intramedullary nailing , external fixation , شکستگی باز تیبیا , مدولاری نیلینگ , اکسترنال فیکساسیون