مقایسه اکسترنال فیکساتور با اینترامدولاری نیلینگ در درمان شکستگی های باز تیبیا

سابقه و هدف : در حال حاضر درمان استاندارد جهت شکستگی های باز تیبیا، اکسترنال فیکساتور می باشد اما با توجه به مدت طولانی بستری شدن و برخی عوارض همراه، برخی از محققین روش مدولاری نیلینگ را به عنوان درمان جراحی جایگزین پیشنهاد کرده اند. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش اکسترنال فیکساتور و اینترامدولاری نیلینگ در درمان شکستگی های بازتیبیا بوده است. مواد و روش ها : این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی، بر روی ۱۱۳ بیمار که به علت شکستگی باز تیبیای نوع Ï و ÏÏ طبقه بندی گاستیلو در طی یک دوره دو ساله انجام شد. ۵۴ بیمار با روش اینترامدولاری نیلینگ و ۵۹ بیمار با روش اکسترنال فیکساتور جراحی شدند. بیماران دو گروه از نظر مدت زمان جوش خوردن و عوارضی چون تاخیر در جوش خوردن، جوش نخوردن و عفونت با هم مقایسه شدند. یافته ها : در این مطالعه ۱۱۳ بیمار که ۹۵ بیمار مذکر و ۱۸ نفر مونث بودند وارد مطالعه گردیدند. سن بیماران ۱۸ الی ۵۰ سال (متوسط ۳/۳۴ سال) بود. از ۵۹ بیمار که با اکسترنال فیکساتور عمل شدند، ۸ بیمار دچار تاخیر در جوش خوردن شدند، که از این تعداد، ۳ بیمار عارضه جوش نخوردن را تجربه کردند که تا ۶ ماه بعد از عمل هیچ گونه پیشرفتی در ساخت کالوس نداشتند. از ۵۴ بیمار که با مدولاری نیلینگ درمان شدند، ۲ بیمار دچار تاخیر در جوش خوردن و ۱ بیمار دچار جوش نخوردن شدند. وضعیت جوش نخوردن و تاخیر در جوش خوردن در دو روش اختلاف معنی داری نداشت (۰۵/۰p>). استنتاج : با توجه به کاهش مدت بستری در روش نیل مدولاری و انجام جراحی مجدد و کاربرد نیل مدولاری در بعضی از بیماران که به روش اکسترنال فیکساتور به خوبی درمان نمی شوند توصیه می شود از همان ابتدا نیل مدولاری انجام شود.

مقایسه اکسترنال فیکساتور با اینترامدولاری نیلینگ در درمان شکستگی های باز تیبیا Keywords:

Ôpen tibial fracture , intramedullary nailing , external fixation , شکستگی باز تیبیا , مدولاری نیلینگ , اکسترنال فیکساسیون