گزارش اپیدمیولوژی خودکشی موفق در استان مازندران در سال های ۷۰-۷۱

سابقه و هدف: خودکشی در زمره ده علت عمده مرگ و میر قرار دارد. شیوع خودکشی در کشورهای موسوم به کمربند خودکشی ۱۰-۲۵ درصدهزار نفر در سال است. بنابراین، با توجه به فقدان آمار مناسب، کلیه موارد مرگ به علت خودکشی از طریق دفاتر ویژه پزشکی قانونی و دادگستری مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: از ۲۶ مرکز پزشکی قانونی و مراکز وابسته به دادگستری استان با یک روش توصیفی و گذشته نگر اطلاعات لازم کسب گردید و با کمک روش های آماری (Chi-square) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: شیوع خودکشی در سال ۷۰، ۹/۱ در صدهزار و در سال ۷۱، ۳/۲ در صدهزار بوده است. در این میان مبتلایان به بیماری های روانی و به خصوص گروه های سنی جوان و نوجوان، زنان و متاهلین، در خطر بیشتری قرار داشته اند. انتخاب روش های خطرناکی مثل خودسوزی و دارآویختگی و مسمومیت، بالاترین درصد مرگ و میر را به دنبال داشته اند.استنتاج: خطر خودکشی در کشور جوانی مثل ایران با توجه به افزایش روزافزون جمعیت و وفور بحران هویتی در این گروه سنی از یک سو و مشکلات خاص جامعه رقابتی از سوی دیگر بایستی مد نظر قرار گیرد.دادن اولویت به اطلاع رسانی مناسب به جامعه، بیماریابی همه جانبه و تاسیس و تجهیز مراکز درمانی مناسب از دیگر توصیه های این گزارش است.

Keywords:

Suicide , Psychiatric patients , خودکشی , مازندران , اپیدمیولوژی