محدودیت های توانمندسازی زنان شاغل در سازمان های دولتی ایران

هدف اصلی این پژوهش شناخت محدودیت های توانمند سازی زنان سازمان های دولتی ایران بود. محدودیت ها، بر اساس نظریه های مختلف از قبیل قدرت، سرمایه انسانی و تحلیل جنسیت و ... بررسی و طبق مدل سه شاخگی در سه بعد زمینه، ساختار و رفتار طبقه بندی و مورد سنجش قرار گرفت و الگوهای مفهومی و تحلیلی پژوهش تنظیم و ارائه شده است. روش اجرای این پژوهش به لحاظ گردآوری داده ها توصیفی، پیمایشی بود. از جامعه آماری زنان شاغل در سازمان های دولتی ایران، ۳۸۵ نفر با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها و سنجش ابعاد محدودیت ها، پرسش نامه ای با قابلیت اعتماد ۴/۸۴% ساخته شد. به منظور اندازه گیری روایی آن از تکنیک دلفی استفاده شده است هم چنین جهت تعیین ویژگی­های پاسخ دهندگان از آمار توصیفی و به منظور بررسی تاثیر محدودیت­ها و درجه اهمیت هر کدام از آن ها در توانمند سازی زنان و ارائه الگو از آمار استنباطی استفاده شده است. شاخص برازش مدل حکایت از مناسب بودن مدل اندازه گیری ابعاد محدودیت ها دارد نتایج پژوهش نشان داد هر سه دسته از محدودیت­های شناسایی شده بر توانمند سازی زنان تاثیر داشته و از نظر درجه اهمیت محدودیت­های فرهنگی و اجتماعی (با وزن ۳۷/۰) در رتبه اول، محدودیت­های فردی و رفتاری (با وزن ۳۳/۰) در رتبه دوم و محدودیت­های ساختاری و سازمانی (با وزن ۲۸/۰) در رتبه سوم قرار دارند.  بر اساس یافته های حاصل از پژوهش، پیشنهاد می شود مدیران و سیاست گذاران برای توانمند سازی و ارتقاء زنان شاغل به پست های مدیریتی در سازمان به محدودیت های فرهنگی و اجتماعی توجه خاص مبذول داشته و همچنین دیگر محدودیت ها را مد نظر قرار دهند. مطالعاتی از این دست می تواند در جهت افزایش بهره وری نیروی انسانی و در نهایت سازمان مورد استفاده قرار گیرد.