بررسی بینامتنی دلالت های بازآفرینی شاهنامه فردوسی در تاریخ نگاری جوینی
Publish place: history of literature، Vol: 16، Issue: 1
Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 66
This Paper With 21 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_HLIT-16-1_004
تاریخ نمایه سازی: 3 آبان 1402
Abstract:
در نظام نوین نقد و تحلیل آثار، معنای متن وابسته به کشف روابط میان سوژه با پیشمتنها، حافظههای مخفی و آشکار اثر و همچنین مولفه های فرامتنی زایشگر آن است که تحلیلهای بینامتنی، بنمایه نظری و روشمندی آن را شکل میدهد. در میان نظریهپردازان این شیوه، رولان بارت به مخاطب این اجازه را میدهد که از برهمچینش متنها و کشف لایههای آثار در ضمیر و ظاهر یکدیگر، به تفاسیر و معناهای نو و خلاقهای دست یابد. از سویی دیگر، در میان تاریخ و ادبیات، علاوه بر اشتراکات و تقابلهای فلسفی، نوعی پیوندهای نهان و معانی نوظهور یافت میشود که یکی از مصادیق آن را در ارتباط نظاممند میان تاریخنگاری جوینی در جهانگشا و حماسهسرایی فردوسی در شاهنامه میتوان جست وجو کرد. لذا این پژوهش با رویکردی توصیفی تحلیلی سعی در کشف معنایی نو در چرایی خلق تاریخ جهانگشا در ارتباط با پیشمتن غالب خود یعنی شاهنامه دارد. با توجه به وجوه و ابعاد تاثیرپذیری در شکلگیری برخی از عناصر ساختاری، تبیین تطبیقی وجه ادبیت و تحلیل مقولات هویتی و انگیزشی متنها در ارتباط با یکدیگر، این نتیجه حاصل خواهد شد که جوینی در تاریخنگاری خود، صرفا متاثر از واژگان و ابیات شاهنامه فردوسی نبوده و در یک نظام تقابلی سعی در بازآفرینی متنی در قامت شاهنامه و نوزایی حماسه ملی در سطح نثر داشته است.
Keywords:
Authors
مجید هوشنگی
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران