تعلیمات سعدی به کارگزاران درباره رعایت حقوق اتباع خارجی

هدف اصلی این مقاله، تبیین تعلیمات سعدی در رعایت حقوق اتباع خارجی است. باید گفت که روابط بین ملت­ها از دیرباز امری اجتناب­ناپذیر بوده است. این روابط دارای شرایط و زمینه­هایی است که اغلب، اندیشمندان و بزرگان قوم برای سیاستمداران تبیین می­کنند. سعدی از جمله اندیشمندانی است که تعلیم و پرورش را از جوانی آغاز کرده و بیش از سی سال سفر به مناطق گوناگون جهان را در کارنامه خود دارد. وی در چگونگی بر خورد کارگزاران با بیگانگان دارای منشوری است که برخاسته از تعلیمات دینی و فرهنگ غنی ایرانی اوست. سیاست را در صورت همراه شدن با اخلاق می­پسندد و رفق و مدارا با دیگر ملت­ها و  مذهب­ها را رمز موفقیت و پیشترفت می­داند. به طور خلاصه، شیخ شیراز اتباع خارجی را در چهار دسته بازرگان، مسافر، سفیر و غریب تقسیم کرده و عدم تجاوز به خاک همسایگان و فراهم آوردن امنیت برای رعایایی که در دو سوی مرزها زندگی می­کنند، مورد تاکید قرار داده است. از نظر او سفیران، قبل و بعد از ابلاغ پیام در امان می­باشند و این سنت دیر باز ایرانیان است که ادیان آسمانی نیز بر آن مهر تایید زده­اند. در مجموع، بسامد موضوع نیک نامی کشور در رعایت حقوق اتباع خارجی و پرهیز از بد نامی، نقش اساسی در روابط بین­المللی دارد. این نگاه و رویکرد سعدی به اتباع خارجی، حکایت از اندیشه­های بلند اوست.

Keywords:

سعدی و اتباع خارجی , بازرگان , سفیر , مسافر , غریب