تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر بیان ژن HIF۱، سطوح پلاسمایی PGC۱a و ترکیب بدن مردان سالمند دارای اضافه وزن

مقدمه: امروزه چاقی و اضافه وزن به عنوان یکی از دلایل بروز خیلی بیماری ها شناخته شده است. هدف از این پژوهش تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر بیان ژن HIF۱، سطوح پلاسمایی PGC۱a و ترکیب بدن مردان سالمند دارای اضافه وزن بود.موادوروش ها: آزمودنی های این پژوهش ۴۰ مرد سالمند دارای اضفه وزن بودند که به صورت تصادفی به چهار گروه استقامتی (۱۲ نفر)، گروه تمرین مقاومتی (۱۲نفر)، گروه تمرین ترکیبی (۱۲نفر) و کنترل (۱۲ نفر) با دامنه سنی ۴۲/۳ ± ۷۵/۶۰ (سال)، وزن ۸۴/۲ ± ۰۶/۹۲ (کیلوگرم)، قد ۲۵/۳ ± ۷۳/۱ (متر)، شاخ توده بدن (کیلوگرم/متر۲) ۵۹/۱ ± ۵۱/۳۰ ، درصد چربی ۴۰/۱ ± ۳۸/۲۸ تقسیم شدند. گروه تمرین مقاومتی (۶۰تا۸۰%۱RM)، گروه تمرین استقامتی (۶۰تا۷۵%VO۲max) و گروه تمرین ترکیبی، تمرینات مربوط به خود را به مدت هشت هفته و ۳ جلسه در هفته انجام دادند. به منظور اندازه گیری بیان ژن HIF۱ در گلبول های سفید خون از روش PCR Real-time- و سطوح پلاسمایی PGC۱a از روش الایزا استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و تست تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری ۰۵/۰ استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که هر سه نوع تمرین افزایش معنی داری در بیان ژن HIF۱(۰۰۱/۰=P)، افزایش PGC۱a (۰۰۱/۰=P)، کاهش معنی دار توده چربی (۰۰۱/۰=P) و کاهش معنی دار شاخص توده بدن(۰۰۱/۰=P) در مقایسه با گروه کنترل شدند اما بین گروه های تجربی تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها به نظر می رسد تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی باعث افزایش فاکتورهای مرتبط با سلامتی افراد سالمند می گردد.

Keywords:

HIF۱ , PGC۱a , تمرینات مقاومتی و استقامتی , ترکیب بدنی , سالمندی