اثربخشی بازی درمانی اکوسیستمیک بر خودتنظیمی یادگیری و ابعاد آن در دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری (مورد مطالعه: دانش آموزان نورآباد)

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی بازی درمانی اکوسیستمیک بر خودتنظیمی یادگیری و ابعاد آن در دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری انجام شد. پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی شهرستان نوآباد در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند که به مرکز سنجش اختلالات یادگیری اداره آموزش و پرورش این شهرستان مراجعه کردند. با روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر انتخاب و در دو گروه مساوی ۱۵ نفری گمارش شدند. گردآوری اطلاعات با پرسشنامه خودتنظیمی یادگیری (بوفارد و همکاران، ۱۹۹۵) انجام شد. برای افراد گروه آزمایش ۱۰ جلسه برنامه بازی درمانی اکوسیستمیک اعمال شد اما این مداخله برای افراد گروه کنترل انجام نشد. به منظور تحلیل داده ها از روشهای آمار توصیفی، آزمون پیش فرض های آمار پارامتریک و تحلیل کوواریانس با نرمافزار آماری spss نسخه ۲۶ استفاده شد. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات خودتنظیمی یادگیری و ابعاد آن در آزمودنی های گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد و خودتنظیمی یادگیری و ابعاد آن در آزمودنی های گروه آزمایش بهبود یافته است. با توجه به نتایج پژوهش می توان از بازی درمانی اکوسیستمیک در کنار سایر برنامه های آموزشی-درمانی به عنوان یک مداخله کلیدی در حوزه ارتقاء عملکردهای تحصیلی و کاهش آسیب در دانش آموزان استفاده کرد.

Keywords:

بازی درمانی اکوسیستمیک , خودتنظیمی یادگیری , اختلالات یادگیری , دانش آموز