بررسی اثربخشی بازی درمانی تحولی مبتنی بر دلبستگی بر علایم اختلال آسیب دیدگی تحولی کودکان ۳ تا ۹ سال

پژوهش حاضر کارایی بازی درمانی تحولی مبتنی بر دلبستگی را در اختلال آسیب دیدگی تحولی کودکان سنجید.   روش کار: این مطالعه ی از نوع نیمه آزمایشی با گروه شاهد بود که در سال ۱۳۸۸ در مشهد انجام گرفت. از مراجعه کنندگان به کلینیک فوق تخصصی اطفال بیمارستان ابن سینا و دکتر شیخ، ۱۴ کودک ۳ تا ۹ ساله که مطابق معیارهای ون درکولک دچار اختلال آسیب دیدگی تحولی بوده و والدین ایشان رضایت به شرکت در مطالعه داشتند، به طور تصادفی به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند. مادران، پرسش نامه های یول جهت سنجش میزان تنش کودکان و تنش والدین-فرم کوتاه جهت بررسی تنش والدین را پاسخ گفتند. در پایان ۱۰ جلسه بازی درمانی، والدین دو گروه مجددا آزمون ها را تکمیل نمودند. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های تی مستقل و زوجی و مجذور خی تحلیل شدند.   یافته ها: تفاوتی بین دو گروه در متغیرهای جنس، سن و تحصیلات کودکان و سن و تحصیلات مادران وجود نداشت (۰۵/۰P، ۰۱/۰=P و ۰۱/۰=P) بود. تفاوت نمرات زیرمقیاس کودک مشکل بین دو گروه پیش و پس از انجام درمان، بدون معنی (به ترتیب ۸۶/۰=Pو ۱۴/۰=P) بود. نمره ی زیرمقیاس اختلال عملکرد در ارتباط کودک-والد در طی درمان در گروه آزمون تفاوت معنی دار یافت (۰۱/۰=P) ولی در گروه شاهد چنین نشد (۵۲/۰=P). نتیجه گیری: بازی درمانی تحولی مبتنی بر دلبستگی باعث کاهش تنش تجربه شده توسط کودکان و مادران ایشان می شود.

Keywords:

بازی درمانی , دلبستگی , تروما