تاثیر مداخله ی بازی درمانی عروسکی بر مهارت های ارتباطی کودکان درخودمانده

پژوهش حاضر جهت بررسی تاثیر مداخله ی بازی درمانی عروسکی بر مهارت های ارتباطی کودکان مبتلا به اختلالات فراگیر رشد انجام شده است. روش کار: پژوهش به شیوه ی اقدام پژوهی طرح محور و در قالب طرح شبه آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد انجام پذیرفته و جامعه ی آماری آن کودکان درخودمانده ی سنین پیش دبستانی سال تحصیلی ۸۹-۱۳۸۸ شهر مشهد بوده اند. ۱۰ نفر به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون در جلسات بازی درمانی عروسکی با میانگین ۲۲ جلسه شرکت داده شده و پیش و پس از مداخله، آزمون مقیاس ارتباط اجتماعی اولیه برای دو گروه اجرا گردید. داده ها با استفاده از آزمون های آماری یومن ویتنی و رتبه های علامت دار ویلکاکسون تحلیل گردیدند. یافته ها: در خرده آزمون های ارتباط چشمی در حیطه ی درخواست رفتاری آغازگرانه (۰۱۲/۰=P)، درخواست های آغازگرانه ی سطح پایین (۰۱۲/۰=P)، پاسخ به یک تعامل اجتماعی (۰۱۵/۰=P)، درخواست های رفتاری آغازگرانه ی کلی (۰۱۱/۰=P) و در خرده مهارت انجام درخواست ها (۰۰۵/۰=P) بازی درمانی عروسکی به گونه ای معنی دار اثربخش بوده است. در خرده آزمون های دستیابی به اشیا (۳۵۵/۰=P)، درخواست کردن آغازگرانه (۲۱۴/۰=P)، اشاره به اشیا (۰۰/۱=P) و در مورد خرده آزمون دادن اشیا (۰۷۴/۰=P) مداخله اثربخش نبوده است. هم چنین یافته های کیفی برگرفته از گزارش والدین نیز حکایت از اثربخش بودن مداخله دارد. نتیجه گیری: مداخله ی بازی درمانی عروسکی بر مهارت های ارتباطی کودکان درخودمانده اثربخش.

Keywords:

بازی درمانی عروسکی , درخودماندگی , کودک