تاثیر تمرین های مقاومتی مرکزی بر شاخص های ریوی زنان چاق مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه و هدف: ضعف عضلات کمربند لگنی و عضلات تنفسی و افزایش قند خون با کاهش ظرفیت-های ریه ارتباط دارد؛ ازاین رو هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر تقویت عضلات مرکزی بر عملکرد ریوی زنان چاق مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. مواد و روش ها: جامعه آماری تحقیق حاضر کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ ناحیه دو شهر یزد بودند. ۲۴ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ با دامنه سنی ۴۰ تا ۵۵ سال، میانگین شاخص توده بدنی (BMI) ۱۸/۴±۳۲/۳۰ کیلوگرم بر مترمربع و قند خون ناشتای بیشتر از ۱۲۶ میلی گرم در دسی لیتر به طور هدفمند انتخاب شدند. پس از اندازه گیری های آنتروپومتریک و شاخص های ریوی، آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرارگرفتند. برنامه تمرین مقاومتی مرکزی به مدت ۱۲ هفته، هفته ای ۳ روز و هر روز ۶۰ تا ۷۵ دقیقه انجام شد. شاخص های ریوی توسط اسپیرومتری ارزیابی شدند. نتایج: تمرین مقاومتی مرکزی باعث کاهش معنی دار WC (۰۰۱/۰ P=)، WHR (۰۴/۰ P=)، FEV۱/FVC (۰۰۱/۰ P=) و گلوکز ناشتای خون (۰۰۱/۰ P=) و افزایش معنی دار FVC (۰۰۱/۰ P=) و FEV۱ (۰۰۱/۰ P=) در مقایسه با مقادیر قبل از تمرین در گروه تجربی شد؛ این در حالی است که تفاوت میان BMI و وزن بدن قبل و بعد از تمرین در گروه تجربی معنی دار نبود (۰۵/۰P˃). نتیجه گیری: ازآنجاکه کنترل قند خون در افراد دیابتی می تواند در کاهش عوارض ریوی موثر باشد، لذا برنامه تمرین ورزشی که سطح قند خون را در افراد دیابتی کاهش دهد، مداخله درمانی موثری برای بهبود عملکرد ریوی محسوب می شود. براساس یافته های تحقیق، تمرین مقاومتی مرکزی که عضلات بخش مرکزی بدن ازجمله عضله دیافراگم را هدف قرارمی دهد، برای بهبود شاخص های ریوی موثر است.

Keywords:

تمرین مقاومتی مرکزی , شاخص های چاقی شکمی , عملکرد ریوی , قند خون ناشتا