میزان همبستگی خود – استنادی با ضریب تاثیر مجله های علمی حوزه ی علوم پزشکی در گزارش های استنادی نشریات فارسی

مقدمه: درصدی از کل استنادها شامل خود - استنادی مجله و مولف است و استفاده بیش از حد از این موضوع باعث می شود که رتبه مجله در سطح بالا قرار گیرد و مولف در بعضی موارد جزء پر استنادترین ها باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین خود استنادی مجله و مولف و تشخیص همبستگی میان ضریب تاثیر مجله و خود استنادی در حوزه علوم پزشکی در سال ۱۳۸۴ موجود در پایگاه گزارش های استنادی نشریات فارسی مرکز منطقه ای اطلاع رسانی علوم و فن آوری بود. روش بررسی: این پژوهش با استفاده از روش تحلیل استنادی بر روی ۳۴ مجله حوزه علوم پزشکی دارای ضریب تاثیر در پایگاه گزارش های استنادی نشریات فارسی انجام شد. برای این منظور به پایگاه گزارش های استنادی نشریات فارسی از محصولات مرکز منطقه ای اطلاع رسانی علوم و فن آوری مراجعه و با انتخاب سال ۱۳۸۴ ضریب تاثیر مجلات مورد بررسی استخراج شد و تعداد خود استنادی (مولف و مجله) تعیین گردید. سپس با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری ضریب همبستگی، داده ها آنالیز آماری شد. یافته ها: به طور کلی رابطه معنی داری، در سطح ۰۱/۰، بین ضریب تاثیر و نرخ خود استنادی وجود داشت (۵۰۸/۰ = r). ضریب همبستگی پیرسون رابطه معنی داری بین ضریب تاثیر با خود استنادی مجله و خود استنادی مولف نشان داد. با توجه به نتایج آزمون همبستگی رابطه معنی داری بین ضریب تاثیر سال ۱۳۸۴ و ضریب تاثیر بدون خود استنادی با تعداد مقالات مجلات مورد بررسی مشاهده نشد. بدین معنی که ضریب تاثیر مجله تحت کنترل حجم مقالات مجله نمی باشد. نتیجه گیری: با توجه به صفر شدن ضریب تاثیر ۵۸ درصد مجلات بعد از حذف خود استنادی و بالا بودن میزان خود استنادی در مجلات حوزه پزشکی ایران در مقایسه با تحقیقات مشابه، بدیهی است باید میزان خود استنادی (مولف و مجله) کاهش یابد تا مجلات در رتبه بندی، از جنبه ضریب تاثیر، جایگاه واقعی خود را پیدا کنند. در نتیجه با افزایش میزان خود استنادی (مولف/مجله) در نشریات، سردبیران باید در سیاست گزینش مقالات تجدید نظر نمایند. واژه های کلیدی: نشریات؛ نشریات ادواری؛ استناد.