مرگ خود خواسته یا اتانازی

خودکشی در اجتماعات قدیم، بر اساس ضوابط شرعی گناه تلقی می شد؛ اما از سال ۱۷۹۱ و حدود دو سال پس از انقلاب فرانسه از شمول مقررات جزایی خارج شد. مبنای این خروج آن بود که هر شخص مطلقا آزاد و مالک نفس و جان خود می باشد. حقوق ایران مانند اکثر کشورهای جهان با تذکار این مطلب که"تو هرگز نخواهی کشت"، اطاعت از مرگ خودخواسته(اتازی) را نپذیرفته است. از سال های۱۹۸۰ تاکنون سیاستمداران و قانونگذاران بر لزوم انسانی کردن مرگ و سلطه شخص بر آخرین لحظه های حیات خود تاکید داشته اند. همچنین وظیفه پزشک در قبال بیمار، به درمان حتمی وی محدود نمی شود، بلکه استفاده از داروهای مسکن(در صورت نیاز) بخشی از حقوق مردم شناخته شده است. این نظریه با قانون خودداری از کمک به مصدومان و کسانی که در معرض مخاطرات جانی هستند، مصوب۱۳۵۴ هماهنگی دارد آیین نامه قانون مذکور در سال ۱۳۶۴ تصویب شده است.

Keywords:

حق سلطه فرد , خودکشی , قتل از روی ترحم , مراقبت های تسکینی